vanzoentjes

Ziekenhuis nummer vier in de rij. De laatste horde die genomen moet worden voordat we thuis zijn met elkaar.  1 week in het Alrijne ziekenhuis. Het is echt weer fijn om ’s nachts  in je eigen bed naast je partner te slapen.  De dagen zijn voor ons wel hectisch geworden. Elke dag een volksverhuizing van Roelofarendsveen naar Leiderdorp.  De drieling is in goede handen maar het is wel zaak dat wij als ouders zoveel mogelijk de verzorging doen om hiermee bekend te raken. Rust en bijslapen na alle hectiek is er dus niet echt bij. Dat valt wel een beetje tegen. Gelukkig hebben de verpleegsters begrip voor de situatie en zitten ze ons niet te veel op de huid. Als we onze rust willen pakken dan kan dat.

Het is nog geen roze wolk. We hebben nog steeds een medische indicatie voor de drieling. Liva en Timo moeten nog goed hun voedingen via de fles leren drinken en Mike is nog herstellende van zijn infecties en moet zijn antibiotica kuur nog afmaken. Wat we nog niet verteld hebben, tijdens de eerste echo van Mike zijn hoofd in het JKZ is een kleine bloeding gevonden. Dit is niet helemaal vreemd bij premature kindjes maar wel iets om in de gaten te houden. In het Alrijne ziekenhuis heeft dit dus ook de aandacht.

Zondag proberen we onze weg te vinden. Kennis maken met de verpleegsters. De nieuwe “regels” zo snel mogelijk eigen maken. Zo is er op de kamer waar de drieling ligt een lijst waar je als ouders kunt aangeven wanneer je er bent om te helpen met de verzorging. Ouders zijn altijd welkom op de afdeling en de mogelijkheid is er voor één van de ouders om te blijven slapen. Ouders krijgen ook een parkeerkaart voor de periode van een week. In- en uitrijden wanneer je maar wilt, dat scheelt een berg geld en irritatie. Joeri is ook mee en vindt vooral de speelkamer erg interessant. Zaterdag stond er op de kamer al een mooi vliegtuig op hem te wachten, dat was wel een favorietje. Mike ligt als enige nog aan de monitor zodat zijn hartslag, ademhaling en zuurstofgehalte in zijn bloed continu in beeld is. De verpleegster verteld dat de arts denkt dat Mike vandaag al van de monitor af kan maar als wij het te snel vinden hoeft het nog niet. Voor ons is vandaag inderdaad te snel. Na het ziekteverloop dat hij al achter de rug heeft, vinden wij dit best spannend.

Het valt niet mee om een beetje op tijd in het ziekenhuis te zijn. We vinden het stiekem ook wel lekker om een beetje te snoezelen in bed met zijn drietjes. Heerlijk, TV op de slaapkamer aan en een beetje knuffelen. Vandaag is Tamira er voor de schoonmaak, ze schrok er van dat we weer thuis zijn. Surprise! Maandag is een compleet andere dag. Het is duidelijk merkbaar dat de afdeling weer goed bezet is met personeel. De rij voor de kamer van de drieling is lang. Zo komt er een pedagogisch medewerker langs, een maatschappelijk werkster, een lactatiekundige, een arts-assistent een fysiotherapeut en ook de verpleegsters lopen de hele dag in- en uit. Vandaag hebben we ook met Jennifer van de thuiszorg gebeld. Dit contact is er in de voorgaande weken ook al geweest. We hebben ze steeds op de hoogte gehouden van de situatie. We hebben recht op 80 uur hulp vanuit de gemeente en er moet een startdatum bepaald worden. Mike is vandaag van de monitor af en mag ook in een open bedje met twee kruiken. Wij vinden het erg spannend, vooral op het moment van naar huis gaan. We zien dat Mike de afgelopen dagen best veel melk terug geeft en we hebben de indruk dat hij best nog wel ziek is als we hem vergelijken met de andere twee. We hebben de verpleegster gevraagd of de kinderarts naar hem kan kijken. Dit gaat vandaag niet gebeuren, morgen wel. We kunnen wel altijd bellen naar de afdeling om te vragen hoe het gaat.

Dinsdags gaat Joeri altijd naar het kinderdagverblijf. Het is vandaag de eerste dinsdag na de zomervakantie. We hebben besloten om Joeri niet weg te brengen vandaag. We vinden het belangrijk om eerst met het hele gezin een ritme te vinden na de hectische periode. We denken ook dat het niet verantwoord is om hem weg te brengen nadat hij ons drie en een halve week nauwelijks gezien heeft. Ik ben langs geweest bij het kinderdagverblijf om de situatie uit te leggen. Joeri heeft een heel lief vriendinnetje op het kinderdagverblijf, Jill. Zij heeft in de vakantie verschillende knutselwerkjes voor hem gemaakt en was erg teleurgesteld dat hij niet kwam. Wel heel lief van haar! Joeri was er wel van onder de indruk toen ik hem thuis de map met de werkjes gaf. In het ziekenhuis heeft de dienstdoende kinderarts Mike onderzocht, zij heeft geen bijzonderheden kunnen ontdekken. We moeten er op vertrouwen dat hij het zelf allemaal weer kan. Timo gaat vandaag van 8 naar 7 voedingen per dag. Vandaag zijn de pedagogisch medewerker, maatschappelijk medewerker en de lactatie kundige langs geweest in de kamer van de drieling. In de avond ben ik er weer voor het eerst op uit geweest voor werk. Eigenlijk is er nog geen ruimte voor werk maar eenmaal aangekomen bij de betreffende brug om metingen uit te voeren gaat alles gewoon op de automatische piloot en gaf het achteraf best een voldaan gevoel.

De volgende ochtend hebben we eerst een opdracht verzorgd aan een bureau wat werving en bemiddeling verzorgd voor een gastouder aan huis. We denken dat het voor onze situatie beter is de drieling thuis te houden op de dagen dat Laura weer gaat werken en dat er dan een “nanny” in huis is voor de verzorging van de drieling. We hebben een profiel opgesteld met eigenschappen en vaardigheden die wij belangrijk vinden. Het bureau, Grote Zus, gaat de werving starten. Joeri gaat vandaag niet mee naar het ziekenhuis. Hij mag zelf kiezen en vindt het fijn om bij opa en oma te spelen. Dat is prima, na de intense weken is het goed dat hij opa en oma nog steeds ziet en langzaam weer went aan de nieuwe situatie. Om 11:00 uur een afspraak met de kinderarts. Er volgt een update van zaken rondom de drieling en voorzichtig wordt vooruit gekeken. Liva en Timo doen het al heel goed, zij zouden voor het weekend al naar huis mogen als het zo door gaat. Liva heeft inmiddels ook een minimale intake gekregen en gaat net als Timo naar 7 voedingen. Wij hebben aangegeven dat we het niet zien zitten dat ze weer gescheiden worden. Vooralsnog wordt hier nog niet moeilijk over gedaan en het ziet er naar uit dat Timo en Liva het weekend nog kunnen blijven. Later op de dag heeft een pedagogisch medewerkster de drieling gefilmd tijdens een verzorgingsmoment. Het idee is dat we dit later terug kijken en hierbij de interactie tussen ons en de kinderen bespreken (Video Interactie Begeleiding). Aanvankelijk zou het tongriempje van Timo vandaag gekliefd worden maar dit is uitgesteld tot morgen omdat de drieling ook naar Radiologie moest voor een scan van de hersenen. Voor Timo en Liva is dit de laatste keer als er niets vreemds te zien is. Het is de vraag of de bloeding in Mike zijn hersenen afgenomen is. ’s Avonds ben ik weer aan het werk geweest bij een brug. In mijn enthousiasme ben ik volle bak de trap op met mijn hoofd tegen een luik aan gerend dat niet helemaal open was. Gelukkig had ik een helm op maar het was wel even een seintje dat ik niet te hard van stapel moet lopen.

Donderdagmorgen even wat leuks. Er komt een fotografe (Rachel Viersma) een reportage maken van de drieling. Dit hebben wij aangevraagd via stichting Early Birds. Als je kind prematuur is en langer dan 3 weken in het ziekenhuis ligt kom je in aanmerking en heb je op deze manier een mooi aandenken aan een heftige periode in je leven. Joeri was er ook bij zodat er een reportage van het hele gezin gemaakt kon worden. Tijdens een verzorgingsmoment maakte Rachel mooie plaatjes.  Om 13:00uur hebben we een afspraak met Julia van maatschappelijk werk. Dat was wel weer even nodig. Het beseft komt langzaam maar zeker dat we er emotioneel best wel doorheen zitten. De tranen vloeiden rijkelijk bij Laura en bij mij. We worden ons bewust van elkaars emotionele toestand en dat is goed. Om 14:15 gaan we met Timo naar de KNO arts voor zijn tongriempje. Hier was een arts die uitspraak ging doen of het wel of niet nodig is om het riempje te klieven. Dit was het meest droge moment van de hele week..”Ik kijk even en als het nodig is knip ik gelijk. Ja hoor, dat is wel nodig…knip”. Timo stak gelijk zijn tong ver uit zijn mond! De geboorte kaartjes van de drieling waren inmiddels bezorgd en konden op de post gedaan worden. Er moest nog wel wat handwerk worden verricht. Debby en Marina zijn ’s avonds komen helpen en het was in een avondje gefikst. De kaarten zijn speciaal ontworpen voor de drieling, dit kun je wel aan Laura over laten.

Vrijdag krijgen we instructie van de verpleegster over het toedienen van alle medicijnen/vitaminen als we weer thuis zijn. Om 12:00uur een artsengesprek. Zoals verwacht mogen Liva en Timo naar huis maar ze begrijpen onze situatie we krijgen de toezegging dat ze het weekend nog mogen blijven. Het is nog maar de vraag of Mike na het weekend al naar huis mag, het is zaak dat Mike in het weekend zijn flesjes ook goed gaat leeg drinken zodat hij ook mee mag. De tijd dringt dus. Mike drinkt uit een Difrax fles. Hier zit in de bodem een siliconen ventiel zodat er geen vacuüm is tijdens het drinken waardoor het voor de baby’s makkelijker wordt. Laura heeft gaandeweg de week al geconstateerd dat het ventiel na het uitkoken niet eerst open geknepen wordt. Zij weet vanuit haar expertise dat dit nodig is omdat het ventiel anders niet open gaat tijdens het drinken. Zij heeft dit aangegeven bij de verpleegsters. Zij hebben vanaf vandaag de instructie van Laura gevolgd en wat denk je… Mike drinkt zijn flesjes nog beter leeg dan Liva en Timo!  Wij hebben er dus alle vertrouwen in dat we maandag met z’n allen naar huis gaan! Vandaag heeft Laura de drieling ook om beurten borstvoeding gegeven. Mike mocht voor het eerst bij mama aan de borst en heeft een volledige voeding op. Op de achtergrond is buurman Marco bezig met een schema waarin verschillende mensen uit de buurt gaan koken en wassen voor ons om ons te ontlasten. Superfijn. Vandaag kregen we bericht dat hij het schema rond had voor de komende maand. Ik blijf vannacht bij de baby’s op de kamer slapen om te ervaren hoe het is ze om te verzorgen in de nacht. Ik denk dat de verpleegsters het wel mooi vonden dat een papa in z’n eentje de uitdaging aan gaat. De voedingsmomenten waren om de drie uur. De verpleegsters warmden de melk op en ik gaf de flesjes. Ik was serieus anderhalf uur per voedingsmoment bezig. Ze kwamen telkens wel keurig om beurten. Tussen de momenten door kon ik dus anderhalf uur slapen. Pittig.

Zaterdag hebben we een afspraak om de video die woensdag is gemaakt te bespreken. Erg leuk en leerzaam om te kijken hoe je zelf bezig bent tijdens een verzorgingsmoment en hierbij de vertaling te krijgen hoe de interactie tussen jou en je kind is. Het maakte ons best een beetje trots om te ervaren dat we eigenlijk bijna alles intuïtief al goed deden vanuit pedagogisch oogpunt gezien. Dat geeft de burger moed! Wat ik persoonlijk mooi vond om te leren is dat een kind continu begrenzing zoekt met zijn armen en/of benen. Als een kind met de armen fladdert kan even de armen aanraken al voldoende begrenzing geven om weer rustig te worden en de armen naar het lichaam te brengen. Dit kun je ook weer vertalen naar latere leeftijd en hierbij bedenken dat oudere kinderen ook begrenzing nodig hebben maar dan op een andere manier. De dienstdoende arts heeft in de gaten dat Mike zijn flesjes plotseling goed leeg drinkt en hij krijgt ook een minimale intake. Alles wijst erop dat het gaat lukken om maandag naar huis te gaan en alles wijst er ook op dat Mike iedereen weer versteld doet staan nu hij een eindsprint heeft ingezet. Koppige, eigenwijze Mike… met een beetje hulp van mama.

Zondag is een drukke dag. Iedereen wordt opgetrommeld om het huis in gereedheid te brengen voor de thuiskomst van de drieling. We waren er al redelijk klaar voor maar op het laatste moment had Laura nog het besef dat het best handig zou zijn om beneden ook een commode te hebben. Verder moest het huis nog versierd worden en moesten er nog wat schilderijtjes opgehangen worden. Op het keuken raam wordt een mooie raam stikker geplakt met teksten en afbeeldingen in dezelfde stijl als op het geboortekaartje. Ook dit kun je wel aan Laura over laten. Tussen alle bedrijven door doet Laura nog steeds haar bloeddruk meten omdat ze hier nog medicatie voor krijgt. Zij overlegd de uitslag dan met de huisarts en die bepaald of de medicatie al verlaagd kan worden.

Maandag 3 september… We zijn inmiddels een maand onderweg. Niets vermoedend gingen we op 2 augustus naar het LUMC. Na de bevalling werden we als gezin uit elkaar gerukt en volgde een moeizame  weg langs verschillende ziekenhuizen. Vandaag is het feest, hier hebben we ons de afgelopen week al enorm op verheugd. Ik voelde me de koning te rijk toen ik samen met Laura en Joeri en 3 lege Maxi Cosi’s het Alrijne ziekenhuis in liep, bereid om met iedereen een praatje te maken die dat maar wilde. Op de kamer van de drieling werden zij nog voor de laatste keer onderzocht. Verschillende mensen praatte nog tegen ons en het zal vast heel belangrijk zijn geweest maar het kwam niet meer binnen. Het was voorbij. Het gaat beginnen. Ik kan niet omschrijven hoe ik me voelde toen we door het ziekenhuis liepen met de drie gevulde Maxi Cosi’s. Zo trots. Al die weken heb ik altijd het vertrouwen gehad dat we aan het einde van de rit met z’n zessen naar huis zouden gaan. Ik heb het ook uitgesproken, maar als het dan echt zo is… onbeschrijfelijk mooi. Op naar het volgende hoofdstuk!

1. Mijn schema ziet er nu als volgt uit op een dag; Tussen 08.00 uur en 09.00 uur ga ik ontbijten, ligt eraan hoe moe ik ben en of ik mijn bed uit kan komen. Als ik zit te ontbijten komt de verpleging overleggen en vertellen hoe de nacht is gegaan met de kids. Daarna ga ik douchen, knap ik mezelf op en heb ik ook alweer een keer gekolfd. Meestal ben ik dan vanaf 10.00 uur tot half 13.30 uur ongeveer bij de kleintjes om ze te verzorgen, fles te geven, buidelen of wat er dan ook op het programma staat. Soms is dat visite bijwonen met de artsen of een artsen gesprek. In deze tijd bij de kinderen op de kamer kolf ik vaak ook nog een keer of ik doe dat meteen in mijn kamer. Na de lunch ga ik proberen te slapen. Als ik weer wakker wordt dan ga ik eerst weer kolven als het alweer tijd is en dan kijk ik hoe ik me voel. Voel ik me goed, dan ben ik bij het voedingsmoment van 17.00 uur en 18.00 uur erbij om te helpen waar ik kan. En anders neem ik even tijd voor mezelf of Joeri komt even op bezoek. Dan wordt rond 18.30 uur mijn eten bezorgd op mijn kamer. En na het eten kijk ik ook even hoe ik mijn avond invul. Vaak is het na het eten weer tijd voor kolven en dat doe ik dan graag op de kamer bij de kinderen. En ook dan als ik me goed voel pak ik een verzorgingsmoment mee, maar soms blijf ik er ook gewoon bij om mee te kijken en wel bij mijn kindjes te zijn. Dan praat ik wat met de verpleegster of ben ik wat aan het schrijven, om dingen voor mezelf te verwerken of op een rijtje te krijgen. Of schrijf deze blog. Daarna probeer ik om 22.00 uur de laatste keer te kolven voor het slapen gaan. En zet de wekker om 03.00 uur voor de volgende kolfbeurt. En daarna tussen 06.00 uur en 07.00 uur nog een keer. Vaak ga ik dan nog eventjes mijn bed in totdat mijn ontbijt bezorgd word. Zo zien de dagen er nu voor mij uit.

Maandag 20 augustus

Vandaag heb ik Liva voor het eerst alleen in bad gedaan. Dit ging prima..! Ze vond het heerlijk..!

Verder heb ik over de gehele dag wat verzorgingsmomenten gedaan en flesjes gegeven.

Mijlpaal van vandaag:

Liva en Timo zijn allebei geslaagd voor hun gehoortest, zonder problemen..!

Dinsdag 21 augustus

De verpleegster die zondag werkte gaat vandaag op familiebezoek in Friesland, ongeveer 3 kwartier rijden vanaf het ziekenhuis waar Mike ligt. Ze komt op haar vrije dag, deze ochtend vroeg mijn gekolfde moedermelk ophalen om mee te nemen, zodat Jos het bij haar kan ophalen. Wat een super fijne mensen bestaan er toch en leren wij tijdens dit traject kennen..! ❤️

Vanmorgen heb ik Timo voor het eerst zelf in bad gedaan..! Fijn om dit soort verzorgingsmomenten nu zelf te kunnen gaan doen..! Voordat ik Timo in bad gedaan heb, heb ik nog even lekker gebuideld met beide kids.!

Vanmiddag is Joeri langs geweest. Hij kwam even kijken bij zijn broertje en zusje die nu in open bedjes liggen. Hij kletste gezellig tegen ze. Hij vertelde al aan Timo dat hij zijn grote broer is en dat hij hem later gaat leren voetballen en met de auto’s spelen..!

Daarna zijn we even lekker samen gaan spelen in het Ronald mcDonald huis. Daar staat een groot vliegtuig en dat vindt Joeri geweldig. Even samen wat fruit eten en wat drinken en even lekker bijkletsen.! Heel fijn..!

Woensdag 22 augustus

Mijn dagen zien er nu steeds wel een beetje hetzelfde uit. Ik voel me wel wat sterker worden, nu ik meer slaap. Ik kan ook af en toe wat stukjes lopen zonder rollator, merk ik.

Vanmorgen van Jos gehoord dat Mike ook geslaagd is voor zijn gehoortest..!! Super fijn, dat vonden we wel spannend, omdat het al 3 keer niet gelukt was..!

donderdag 23 augustus

Vandaag was opa koos vroeg in het JKZ om moedermelk op te halen en deze naar Groningen te brengen. Ik heb samen met hem even een bakkie gedaan en een taartje gegeten, voordat hij weer in de auto stapte.

Daarna heb ik geholpen in de verzorging van Liva en Timo. Hun temperaturen zijn goed, daardoor mag Timo vanaf nu met 1 kruik in zijn bedje en Liva d’r warmtematras gaat omlaag in temperatuur.

Lekkker met beide gebuideld. Wat een fijne momenten zijn dit. Even je hoofd helemaal op nul en lekker genieten. Niks moet, behalve lekker knuffelen.! ❤️

Vanmiddag heb ik helaas niet kunnen slapen. Mijn bloeddruk medicatie is bijna op en er moet op de één of andere manier door een arts bepaald worden wat ik met de medicatie moet, verhogen, verlagen of gaat het goed zo. Eerst heb ik gebeld met de afdeling verloskunde in het Haga,  dit ziekenhuis waar ik het laatst gelegen heb. Zoals ik al verwacht had, was het allemaal moeilijk. Ze konden niet mijn bloeddruk meten en door een arts laten bepalen wat er met de medicatie moest gebeuren. Ik kreeg te horen; “ Je ligt  niet meer opgenomen dus krijgen we dat niet vergoed. “ Uiteindelijk na veel en lang overleg kon ik wel ergens anders in het ziekenhuis mijn bloeddruk laten meten, maar dan moest ik met de uitslag hiervan mijn huisarts bellen, zodat die het kan beoordelen. Geen idee waar ik dat zou moeten laten meten en ik kan nog helemaal niet ver lopen zelf, dus dat ga ik ook zeker niet doen.

Ik had via mijn huisarts en een vriendin een bloeddrukmeter op mijn kamer gekregen, zodat ik het zelf kon meten indien nodig. Dat heb ik nu dus ook gedaan. Daarna belde ik de vervangende huisarts, om dit te bespreken. Maar je raadt het al; die was dicht..! Daarom heb ik dan toch maar weer het LUMC gebeld, het hele verhaal uitgelegd en de lieve telefoniste heeft meteen actie ondernomen en overleg gepleegd met Dr. Veenhof. Zij zat in een vergadering, maar maakte voor mij even tijd. Daarna werd ik teruggebeld, ik mag verlagen met 100 Mg per inname. Zij zorgen dat er een recept gefaxt wordt naar de apotheek hier in het Haga ziekenhuis en dat ligt dan morgen klaar.  Al deze telefoontjes hebben er helaas voor gezorgd dat ik vanmiddag niet geslapen heb, helaas.

Omdat ik vanmiddag niet geslapen heb, ben ik vanavond even bij Liva en Timo op de kamer gaan zitten met kolven en even aan de blog gaan schrijven, maar ik heb verder niks gedaan. Beetje op tijd naar bed vanavond.

De verpleging vroegen mij vanavond steeds of ik Jos al gesproken had. Zij hadden namelijk telefonisch  begrepen van een arts uit Groningen dat Mike snel teruggeplaatst mag worden. Ik vond dit gek, want Jos had gister van de arts te horen gekregen dat hij op z’n vroegst maandag over mag. Jos wist ook van niks en gaat het morgen navragen.

Vrijdag 24 augustus

Deze morgen voel ik me wat zwak. Ik ben heel snel licht in mijn hoofd, dus ik doe rustig aan.

Samen met de verpleegster heb ik Liva in bad gedaan. Daarna heeft ze even aan de borst gedronken en aansluitend gebuideld. Nadat Timo z’n flesje gedronken had, kwam hij er ook bij buidelen.

Mijlpaal: Liva weegt 2070 gram, boven de 2 kilo.!

Na de lunch ben ik met mijn rollator naar de apotheek gelopen. Dat was best spannend, want dit is bij de ingang van het ziekenhuis en zo’n afstand heb ik nog niet gelopen. Ik heb afgesproken met de administratieve medewerker van de neonatologie afdeling dat ik haar bel als het niet goed gaat, zodat zij mij kan komen halen. Ik heb het heel erg  rustig aan gedaan. Halverwege even gaan zitten op een bankje toen ik me wat licht in mijn hoofd voelde. De medicatie lag klaar in de apotheek. Nu weer rustig en langzaam terug lopen naar mijn kamer.  Een hele overwinning dat ik dit gered heb..!

Hierna ben ik lekker gaan slapen. Na een uurtje werd ik wakker gebeld door een neonatoloog van het JKZ, waarschijnlijk zat hij een kamer naast die van mij toen hij mij belde.! Hij vroeg of ik Jos al gesproken had, die had hij eerder op de dag al gebeld, met de vraag of wij wilden beslissen wie van de 3 het eerst  naar het Alrijne Leiderdorp overgeplaatst mogen gaan worden. Want dit kan morgen waarschijnlijk al en ze hebben nu 2 bedjes vrij en maandag een 3e bedje.

Na aardig wat gesprekken met artsen en Jos hebben wij namelijk samen besloten het laatste stukje in het Alrijne ziekenhuis te gaan doen, omdat we hier uiteindelijk ook de poli afspraken met Liva, Mike en Timo hebben de komende 2 jaar. Ook omdat we dan een iets normaler gezinsleven kunnen gaan lijden met Joeri erbij. En voor Joeri wordt dat ondertussen ook wel tijd.

Meteen heb ik Jos gebeld om dit te overleggen, want de arts wilde graag antwoord om met Groningen te kunnen overleggen. Hier was ons eerste irritatie moment naar elkaar. Waarschijnlijk door de afstand en omdat het ineens weer heel snel lijkt te gaan allemaal. Mijn idee hierbij is dat ik het liefst heb dat Mike zo snel mogelijk overgeplaatst gaat worden en dichterbij huis is. Omdat er voorgesteld wordt dat de ambulance rit dan ‘s ochtends plaats gaat vinden, vind Jos dat maar niks. Joeri logeert vanavond bij hem in Groningen en hij wil dan niet morgen moeten haasten en alles moeten regelen. We komen er niet echt uit in dit telefoongesprek. Jos is vrij stug en ik merk dat hij wat moeite heeft met de verandering die eraan zit te komen. Ik heb dat net zo goed, ik moet al huilen bij de gedachte dat ik hier wegga. Weer een nieuwe situatie, waar we aan moeten gaan wennen.

Ik ben naar de arts gelopen en heb aangegeven dat we het liefst willen dat Mike als eerste overgeplaatst wordt, maar dat Jos morgenochtend te vroeg vind. Ze gaf aan dat we geen keuze hadden in het moment waarop dat dan ging gebeuren. Maar ze ging wel even met Groningen bellen om het door te nemen. Na een kwartiertje kwam ze bij me terug en vertelde ze dat de artsen in Groningen Mike niet eerder dan maandag willen laten overplaatsen. Dat betekent dat Liva en Timo morgen naar het Alrijne gaan. Als er 2 bedjes vrij zijn in ieder geval. Ze gaf aan dat als er morgen maar 1 bedje vrij is, dat er dan morgen al eentje gaat en zondag of maandag de ander. Daarop heb ik aangegeven dat ik echt niet wil dat dat gaat gebeuren. Nog een splitsing van ons gezin kunnen we niet meer aan, dan moet ik weer gaan kiezen bij welk van mijn kinderen ik ga zijn. Hoe of wat gaan we morgen verder horen.

Jos belde me later nog terug om sorry te zeggen dat hij zo stug was aan de telefoon. Het is een lastige situatie, zo ver bij elkaar vandaan en belangrijke beslissingen nemen. En soms moet het ook ineens te snel voor ons gevoel. Het bijzondere is dat we uiteindelijk dus geen keuze hadden.

Met een vreemd gevoel ging ik de avond en nacht in. Ik vind het erg moeilijk dat ik ineens zo snel afscheid moet nemen van alle lieve verpleging hier in het JKZ. En ik ga ze niet eens meer allemaal zien, want het ligt er maar net aan wie er de avond, nacht en ochtend dienst heeft. Ik besluit in ieder geval een briefje te schrijven en achter te laten als ik wegga voor iedereen.

Verder ben ik ‘s avonds gaan regelen wie mij morgen zou kunnen helpen met de verhuizing. Al mijn spullen moeten gepakt en meegenomen worden. Maar ik ben daar nog lang niet sterk genoeg voor.

Ik heb wel wat tranen gelaten, bij het afscheid nemen van bepaalde mensen. En ik ben iedereen van de neonatologie afdeling in het JKZ enorm dankbaar voor alles wat zij voor mij in deze hele heftige periode betekend hebben..! Zeker omdat ik Jos niet bij mij had, heb ik zoveel met deze mensen gedeeld en zij stonden altijd voor mij klaar met een luisterend oor en een troostende schouder.

Zaterdag 25 augustus

Spannende dag… gaat er vandaag een verhuizing plaatsvinden..? Met de verpleegster die dagdienst heeft heb ik overlegt dat we niet accoord gaan als er 1 van de 2 verhuisd gaat worden vandaag. Dat is zij helemaal met mij eens, gelukkig. Er wordt wat heen en weer gebeld met het Alrijne en de ambulances om te overleggen of het vandaag gaat gebeuren.

Vandaag het laatste moedermelk transport naar Groningen. Onze lieve buren Marco en Natasja gaan dit doen. Ze zijn rond half 10 in Den haag, even wat gekletst en rond 10 uur rijden ze hier weg richting Groningen. Super lief, dat ze dit willen doen.

Rond half 11 krijg ik te horen dat Liva en Timo vandaag overgeplaatst gaan worden. Dit kon al om 11 uur, maar dat is te snel. Dan hebben ze de overdrachtspapieren nog niet rond. Dus hoe laat het wel wordt hoor ik nog.  Al snel wordt duidelijk dat de ambulance er om 13.00 uur is. De verpleegster en ik overleggen; ik ga Liva om 11 uur verzorgen en de fles geven, zodat zij de overdracht kan maken en zij doet dan om 12 uur Timo, zodat ik kan lunchen, kolven en mijn spullen kan inpakken.

Terwijl ik met Liva bezig ben, voel ik mijn telefoon meerdere keren overgaan. Ik heb even geen tijd en bel later wel terug..! Als ik klaar ben kijk ik op mijn telefoon en zie dat Jos gebeld heeft en een appje heeft gestuurd met de tekst:

Mike gaat over een kwartier met de ambulance richting het Alrijne..!

Wauw… wat gek, hij zou toch maandag pas gaan..?! Maar wat fijn..!! Dan zijn we vanavond allemaal bij elkaar en compleet..!!

Ik vertel het aan de verpleging, iedereen is super blij..! Net als ik..! Ik heb even Jos gebeld, maar die stond precies bij de ambulance die bijna ging vertrekken, dus we bellen later wel weer even. Om kwart voor 12 belt Jos mij terug, Mike is onderweg.!  Het Alrijne had naar Groningen gebeld om aan te geven dat er 3 bedjes vrij waren en dat Mike ook welkom is vandaag. Vandaar dat het zo snel is gegaan.

Faviën komt mij straks helpen. Ik ga snel lunchen en tegelijkertijd kolven. Als Faviën er is helpt ze met mijn spullen inpakken en loopt alvast 2 keer met een rolstoel vol met tassen naar de auto..! Ondertussen heb ik hier al heel wat spullen verzameld. Ik schrijf tussendoor nog een brief voor de verpleging om ze te bedanken.

Al snel is daar de ambulance. Liva wordt in de vervoerscouveuse gelegd. En Timo wordt goed in een deken ingewikkeld, omdat hij in een autostoel vervoerd mag worden, maar die staat nog in de ambulance. Ik wordt in een rolstoel geduwd naar de ambulance door de dagverpleegster met Timo op mijn schoot. Eerst wordt Liva in de ambulance gezet en daarna gaat Timo voor het eerst in zijn leven in een autostoel. Ik ga met de ambulance mee naar het Alrijne en faviën volgt ons met alle spullen. Aangekomen bij het Alrijne staat daar in de ambulance sluis de ambulance uit Groningen..!! Jeej..!!! Mike is er al..!! Ik zie idd op mijn telefoon berichtjes binnenkomen dat hij er net is. Bijna tegelijk zijn we aangekomen. Ik wordt weer in een rolstoel gezet met Timo op mijn schoot en zo gaan we naar de afdeling in weer een ‘nieuw’ ziekenhuis. Dit keer wel een ziekenhuis dat we al kennen. Aangekomen in de juiste kamer zien we daar Mike..! Hij krijgt al lekker een flesje van de verpleegster. Wat ontzettend fijn om te zien dat ze weer samen zijn. Er staan 2 open bedjes en een dicht warmte bed op de kamer. En wat is het leuk aangekleed; de namen staan op de lakentjes van de wiegjes en hun namen hangen aan de wiegen. Dit voelt als een warm welkom. Heerlijk..!! Wat fijn om Mike eindelijk weer te zien..!

Jos is zijn kamer in het Ronald mcdonald huis aan het schoonmaken in Groningen. Ik kan niet wachten totdat we eindelijk als gezin weer compleet zijn.

Het was vrij hectisch even in kamer bij onze drieling. Alle spullen werden uitgepakt en er zijn meerdere mensen die zich komen voorstellen. Ik merk wel meteen dat ik weer heel erg moet wennen aan deze nieuwe situatie. In deze kamer staat ook een ziekenhuisbed, ik mag en kan dus blijven slapen. Ik had me er helemaal op ingesteld dat dat niet kon, dus heb na lang twijfelen besloten om thuis te gaan slapen. Lekker met Jos en Joeri weer thuis, in mijn eigen bed. We zijn nu toch heel dichtbij en zijn morgen weer zo in het ziekenhuis. Het is wel een gek gevoel om alle 3 je kindjes daar te laten en zelf naar huis te gaan.

Eindelijk komen Jos en Joeri daar ook aan.!! Wat fijn om weer helemaal compleet te zijn..! Na al die tijd weer samen..! Echt heerlijk..! ❤️

Na deze hectische dag even lekker met Joeri bij de McDonalds gegeten.

Morgenochtend gaan we weer naar het ziekenhuis, kijken hoe Liva, Mike en Timo de nacht zijn doorgekomen.

Maandag 20 augustus. Vandaag was papa weer vroeg bij jou. Er zou bloed worden afgenomen door het lab. Dit stond verkeerd in de planning waardoor de verpleegster het zelf deed en opstuurde. Het duurde dus nog even voordat er een uitslag bekend zou zijn. Bart, Tamara, Lana en Abel kwamen langs in het ziekenhuis om melk voor jou te brengen, dit hadden ze de avond ervoor bij mama opgehaald in Den Haag. Zei waren op doorreis naar Emmen. ’s Middags heeft papa weer wat tijd voor zichzelf genomen en een wasje gedraaid. Papa leeft in zijn eigen bubbel: Ronald McDonald huis – ziekenhuis – supermarkt. Mama leeft net zo goed in haar eigen bubbel: Kolven – kolven – kolven. Papa belde naar de IC, je infectiewaarde is verlaagd van 86 naar 28, super. Je bloedplaatjes spiegel was hoger. Je hoeft niet meer onder de blauwe lamp. ’s Avonds gebuideld. Je was goed wakker na het buidelen dus mocht papa jou voor het eerst een flesje geven. Je dronk 17 van de 19ml op. Echt knap van je kanjer! Trotse papa, hij heeft het trots verteld aan andere ouders in het huis.

Dinsdag 21 augustus. De verpleegster deed ’s morgens voor de 2e maal een gehoortest bij jou. Deze was weer niet gelukt. Papa vond dit wel spannend. Je had in het JKZ per ongeluk een dubbele dosis antibiotica gehad, dit zou gevolgen kunnen hebben voor je gehoor. Een verpleegster van het JKZ ging naar familie in Friesland vandaag. Zij heeft eerst moedermelk opgehaald bij mama en dit meegenomen zodat papa maar een klein stukje hoefde te rijden voor de melk. Superlief. Om 13:00uur was papa weer bij jou met de melk. Even geluncht in het huis en om 15:00uur had papa een afspraak met maatschappelijk werk. Papa kon zijn verhaal even doen en zij vond dat papa het goed deed. Zei gaf aan dat papa best meer foto’s mocht delen van jou, ook al zie je er ziek uit op de foto’s. Jij bent nu eenmaal ziek en het leidt ook tot meer begrip van de omgeving voor papa’s situatie. Dit vind papa wel moeilijk. ’s Avonds eerst wat gegeten in het ziekenhuis met andere papa’s en mama’s en daarna weer naar jou toe. De verpleegster was voor de 3e maal de gehoortest aan het doen. Weer niet gelukt. Papa heeft zijn twijfels over de betrouwbaarheid van deze test. Timo en Liva hebben dezelfde test gehad en die ging bij beide in één keer goed. Lekker geknuffeld en een flesje gegeven. Het laatste beetje in je bedje, je gaf wat melk terug.

Woensdag 22 augustus. Papa was net op tijd bij je om je te troosten bij het afnemen van je bloed. Je hebt grote druppels bloed aan je hieltje die ze weg schrapen met een buisje. Je temperatuur was goed. Papa zag dat je hartslag aan de hoge kant was. Je was te moe voor een flesje dus kreeg je je melk via de maagsonde. Je kleur is niet goed. Papa heeft in het huis geluncht en wat geprobeerd te slapen nadat hij Joeri had gesproken via de telefoon. ’s Middags slapen is niet weggelegd voor papa. Op tijd naar het ziekenhuis voor het wekelijkse artsengesprek. Je mag waarschijnlijk begin volgende week weg, als je laat zien dat je zonder de infuusvoeding kan. Dus volledig op moedermelk. De arts is tevreden over je. Wat dat ook mogen betekenen. Na het gesprek is papa naar een park gefietst op de leenfiets. Gewoon om wat in de zon te zitten en wezenloos voor zich uit te staren. Heerlijk diner voor één gemaakt met zalm in het huis. Je bent vandaag trouwens geslaagd voor de gehoortest! Jippie, geen gehoorbeschadiging. Je infectiewaarde is verder afgenomen van 28 naar 9. Je bloedplaatjes zijn exponentieel gestegen. Welterusten Mikey.

Donderdag 23 augustus. Papa heeft geprobeerd om uit te slapen. Wasje gedraaid, rustig ontbeten, gedoucht en geschoren. Even bij jou geweest, luiertje, flesje. Opa koos belde dat hij er was, hij heeft melk voor jou opgehaald bij mama en is nu hier. We zijn bij jou geweest en ik heb hem verteld wat er allemaal nog op jou lijfje zat aan slangetjes en draden. We hebben samen geluncht in het ziekenhuis en daarna gewandeld naar het RmcD huis voor een kop koffie. Opa uitgezwaaid en weer bij jou geweest. Ze waren net weer een nieuw infuus bij jou aan het plaatsen, dit keer in je linker voet. Rot om te zien, wel nodig helaas. Je moet nog een aantal dagen antibiotica en je krijgt nog een klein beetje voeding via het infuus. ’s Middags is papa weer in het park geweest, ze waren aan het opbouwen voor het Noorderzon festival. Zag er gezellig uit. Hier even met mama gebeld en doorgenomen wat de situatie hier is en in Den Haag. Er staat weer een verhuizing voor de deur en papa en mama vinden het moeilijk te bepalen wat voor ons gezin de meest ideale situatie is als jij weer naar het Westen komt. De papa en mama van Senn hebben een grote pan pasta gemaakt en papa mocht lekker mee smikkelen. ’s Avonds lekker gebuideld. Je dronk al 20ml uit je flesje. Tijdens het verschonen plaste je je bedje nat, papa was trots! Vandaag heeft papa geregeld dat Joeri een nachtje komt logeren, zin in! Je broer mist papa en mama heel erg, opa en oma hebben verteld dat hij het nog steeds goed doet maar dat hij zo nu en dan erg verdrietig is. Nu verdient hij even de meeste aandacht. Welterusten kanjer.

Vrijdag 24 augustus. Rare dag vandaag. Er is wat onduidelijkheid bij papa wanneer je mag verhuizen en waarheen. De arts zei vanmorgen dat je naar Den Haag mag en naar Leiderdorp, net wat papa en mama willen. Papa en mama weten het niet zo goed. We merken dat de afstand een rol speelt in de besluitvorming. Er is onbegrip en irritatie. Papa heeft weinig zin om in het RmcD huis in Den Haag te gaan met het hele gezin. Tegelijkertijd is het moeilijk voor mama om de Neonatologie in Den Haag te verlaten. Als we voor Leiderdorp kiezen kunnen we vanuit huis gaan leven maar de vraag is of ze daar alle drie terecht kunnen. Papa hoorde dat jij het weekend nog in Groningen moet blijven en na het weekend wsl wel mocht verhuizen. Papa en mama kiezen voor Leiderdorp, dit betekent dat Liva ,Timo en mama in het weekend al verhuisd worden. Joeri is er vandaag! Dat is heel gezellig. Hij zoekt contact met de andere kinderen in het huis. We zijn samen in de speeltuin geweest. Wat een mooi ventje is het toch. Opa en oma van Zoen hebben Joeri meegenomen, zij sliepen in een hotel vlakbij en Joeri lekker bij papa in bed. Joeri en papa hebben een gezellige avond gehad. Papa is alleen ’s morgens bij jou geweest, ik heb je uitgelegd waarom en denk dat je het wel begrijpt. Fijn om te zien dat het beter met je gaat lieve Mike. Het einde van ons avontuur in Groningen is in zicht.

Zaterdag 25 augustus – de ontknoping. De dag rustig begonnen, wakker geworden naast jouw grote broer. Joeri had papa bijna het bed uit gewerkt. Tijdens het ontbijt kwamen opa en oma ons weer vergezellen. Buurman Marco en Natasja halen vandaag melk op in Den Haag en komen naar Groningen. Mama is al afscheid aan het nemen van de lieve verpleegsters in het JKZ. Ook zij gaat weer verhuizen. Om 10:30uur werd bekend dat Liva en Timo rond 13:00uur met de ambulance naar Leiderdorp gaan. In Groningen maakten we ons op om naar jou toe te gaan. Om 11:00uur werd papa gebeld door een verpleegster dat ook jij vandaag naar Leiderdorp mocht en dat de ambulance er over 10minuten zou zijn. Uhhhh… ok…?! Papa was in shock. “Wacht wel op mij, het is ook 10minuten lopen en ik kom zo snel mogelijk”. Snel nog een rugtas gepakt om jouw persoonlijke spullen van de afdeling mee te nemen en tegelijkertijd mama geappt over deze verrassende ontwikkeling. Onderweg Marco gebeld dat het melktransport afgelast wordt, gelukkig was hij nog niet heel lang onderweg. Toen we aankwamen, waren jouw spullen al ingepakt door de verpleegster.  De arts heeft papa bijgepraat. Leiderdorp heeft gebeld dat er een derde plekje is en in Groningen vinden ze jou plotseling toch klaar voor een nieuwe verhuizing. Nog even met jou gepraat en toen kwamen de ambulance medewerkers. Zij vertelde dat er iemand mee mocht in de ambulance. Oma wilde dit graag doen voor jou. Joeri kreeg een beer met dezelfde kleren aan als de ambulance medewerkers. We hebben jou en oma even voor 12:00uur uitgezwaaid. Nu gaat alles heel snel voor papa. Afscheid nemen van de verpleegsters. Opa koos had een flink stuk zelfgemaakte kaas meegenomen toen hij hier was. Deze had ik mee als bedankje voor de verpleegsters. Dit vonden zij een erg origineel en lekker bedankje. Op de afdeling snel afscheid nemen van andere ouders die er waren. Papa moest de kamer in het RMcD huis nog schoon achter laten en uitchecken. Dit was nog even een klusje… Papa besloot om de tijd te nemen hiervoor. Na het schoonmaken keek papa op zijn telefoon en zag de foto’s van de afgelopen 1,5 uur. Mama tijdens de verhuizing, samen met Liva en Timo in de ambulance, oma en Mike aangekomen in Leiderdorp, mama aangekomen in Leiderdorp, de ambulances uit Groningen en Den Haag naast elkaar bij de ambulance ingang, de hereniging van de drieling op de nieuwe kamer op de moeder en kind afdeling, mama herenigd met Mike… Papa heeft tranen met tuiten gehuild van geluk toen hij dit allemaal voorbij zag komen, hoe bijzonder is het dat het allemaal zo samenkomt na weken van onzekerheid en spanning. Kippenvel. Ontlading. Afscheid van het RMcD huis. Papa en Joeri reden achter opa aan naar Leiderdorp. Joeri sliep na 5 minuten al. Wat fijn ook voor jouw lieve broer dat papa en mama er weer kunnen zijn voor hem. Om 17:30 kwamen wij aan in Leiderdorp. Weer gehuild van geluk, dit keer omdat we allemaal weer samen waren. Papa zag dat je alweer een nieuw infuus had gekregen en dat je erg moe was van de verhuizing. Jij ligt in een gesloten, verwarmd bedje, nog wel aan de monitor. Je krijgt nog t/m woensdag antibiotica via het infuus. Het voelt voor papa als thuis komen. Hij heeft die avond gelijk de vlag uitgehangen met 2 blauwe en een roze ballon.

Mikey, wat een bijzondere, heftige en ook intense 2,5 week hebben wij samen gehad op de intensive care in Groningen. Rustig liet je de golven infecties en antibiotica over je heen komen en dapper vocht je om er weer bovenop te komen. Weer heb je ons versteld doen staan, dit keer door snel te herstellen van je infecties en te zorgen dat we als gezin weer bij elkaar konden zijn. Je zal voor altijd een speciaal plekje in papa’s hart hebben lieve Mikey.

Mighty Mike!

 

Maandag 13 augustus

Vanmorgen kwam de verpleegster tijdens mijn ontbijt overleggen wat het plan van deze dag is. Timo mag voor het eerst in bad..! Daar wil mama natuurlijk graag bij zijn, dus dat moment spreken we af. Dat doen we om 9 uur, voor je voedingsmoment. Je vind het heerlijk in bad, maar wel met een hydrofiel luier om je lijfje heen. Zonder schrik je een beetje en beweeg je je armen en benen ongecontroleerd. Na het badje even aan de borst gedronken bij mama. ‘s Middags hebben jullie allebei voor het eerst uit een flesje gedronken en dat deden jullie al heel goed. Timo drinkt op dit moment 8x 37ml en Liva 8x 33ml. Dit wordt berekend aan de hand van de gewichten van de kids.

Verder hebben Jos en ik een plan gemaakt. Mike is stabiel in Groningen, dus Jos komt morgen voor een dag en een nacht naar Den Haag. Eindelijk zien we elkaar dan weer een keer en ziet Jos Liva en Timo weer. Ook kan Jos dan bij het familiegesprek met de kinderarts aanwezig zijn. Dan ga ik woensdag met Jos mee voor een dag en nacht in Groningen en word ik donderdag weer opgehaald door opa van Zoen.

Dinsdag 14 augustus

Via m’n werk en opa van zoen heb ik even geregeld dat we eigen flesjes voor Liva en Timo hebben gekocht.

Vandaag mocht Liva voor het eerst in bad..! Ook Liva kreeg een hydrofiel luier om haar lijfje en bleek dat ze dat wel erg fijn vond. Net zoals haar broertje. Daarna mocht Liva ook even aan de borst drinken. Het lukt wel, maar is erg vermoeiend voor haar.

Rond lunchtijd was Jos daar…!!  Ohhhh wat fijn..!! Heerlijk om weer even te knuffelen en elkaar te zien..! ❤️ Snel zijn we ook bij Liva en Timo gaan kijken..! Gek hoor als je ze een week niet hebt gezien. Het familiegesprek met de artsen was fijn. Even een update over Mike. Ze leven hier heel erg mee en houden contact met de artsen in Groningen, maar horen graag van ons als er iets veranderd in de situatie. Verder zijn de uitslagen van de hoofdecho’s van Liva en Timo helemaal goed. Niks bijzonders op te zien en daarom hoeft deze niet nogmaals gedaan te worden. Als ze 35 weken zijn (morgen) mogen ze van de monitor af. Ze laten geen gekke dingen zien op de monitor, dus daarom verwachten ze dat dit snel gaat gebeuren. Verder zijn de artsen echt heel erg tevreden over deze 2 knappe baby’s.

‘s Middags kwamen opa en oma van zoen met Joeri langs en tante Linda, ome Sam en Rosa en Vinz waren er ook. Zij kwamen net terug van vakantie en hebben op afstand heel erg met ons meegeleefd en wilden ons natuurlijk graag even zien. Boven in het Ronald McDonald huis hebben we met elkaar beschuit met muisjes gegeten en een bakkie gedaan. Dit was wel even gezellig met elkaar. De kids waren heel blij elkaar weer te zien en speelden heerlijk met elkaar. Jos is even samen met tante Linda en ome Sam bij Liva en Timo gaan kijken. Kinderen onder de 16 jaar (behalve eigen broertjes en zusjes), mogen niet op de neonatologie afdeling komen. Ik merkte dat ik wat moeite had met het geluidsniveau van de spelende kinderen. Dit viel heel erg mee, maar bij mij kwam dit heel hard binnen. Toen Jos terug kwam, heb ik gevraagd mij meteen terug te brengen naar mijn kamer met de rolstoel, ik had namelijk het gevoel dat ik ging flauwvallen. Het werd me allemaal te veel. Hierdoor ben ik best wel in paniek geraakt. Ik kon alleen maar denken; als ik dit al niet aankan, hoe kan ik dan straks voor 3 baby’s en een peuter zorgen..? Joeri kwam nog even gedag zeggen in mijn kamer. Dit was een erg  emotioneel moment. Ik was al verdrietig door de paniek die me overviel en Joeri merkt ook zeker aan mij dat ik anders ben. Hij heeft dan ook momenten, zoals nu, dat hij geen gedag wil zeggen tegen mij en het liefst zo snel mogelijk weer met opa en oma meegaat. Dat doet mijn moederhart pijn, maar ik snap het wel. Het is voor hem ook allemaal heel wat en ik ben nu even niet de moeder die hij gewend is te hebben, ook al doe ik zo mijn best. Ik heb hierom heel erg veel gehuild. Heel lief reed opa van zoen altijd nog even met de auto een stukje richting het raam van mijn kamer, zodat we nog konden zwaaien. Jos heeft eten gehaald en na het eten zijn we naar Liva en Timo gegaan. Ik kwam niet zo goed meer uit mijn verdriet en angst en had echt even afleiding nodig om er uit te stappen. Samen hebben Jos en ik heerlijk bij Liva en Timo gezeten en geknuffeld. Jos heeft met Liva en Timo samen gebuideld. Dat was lang geleden. Ik heb kleding voor de kids uitgezocht en in de bakken onderin hun kastjes gelegd.

Toen we van plan waren om lekker te gaan slapen ( ik moest wel eerst nog even kolven) werd ik gebeld door een kinderarts uit Groningen. Deze vertelde mij dat Mike weer ziek geworden was. Hij dipte de hele avond al in zijn ademhaling en ze hadden hem weer aan de beademing moeten leggen. Wij twijfelden meteen wat we moesten doen. Als je kind ziek is, wil je bij hem zijn. Daarom zijn we alle spullen voor mij gaan pakken die ik nodig had om daar te overnachten. Ik heb nog even gekolfd voordat we in de auto zouden stappen. De verpleegster heeft heel lief gezorgd voor een kolf, die ik mee kon nemen, wat brood en wat drinken voor onderweg. De verpleging was wel een beetje bezorgd om ons dat wij nu midden in de nacht en toch wel een beetje in shock dat Mike nu weer ziek geworden is, dat hele eind naar Groningen gingen rijden. We moesten dan ook beloven dat we voorzichtig zouden doen en dat we zouden bellen als we aangekomen waren. De verpleegster van Liva en Timo heeft mij in een rolstoel naar de auto gebracht en spullen getild. Jos heeft tassen getild en de rollator geduwd. Om 1 uur/ half 2 zaten we in de auto. Ik voelde meteen dat dit een pittige rit zou gaan worden voor mij. Gelukkig heb ik bijna de hele rit kunnen slapen, waardoor ik er niet veel van meegekregen heb.

In Groningen aangekomen reed Jos mij midden in de nacht door het verlaten ziekenhuis. Ik kreeg er een heel naar gevoel bij. Wat een ouderwets en donker ziekenhuis. Aangekomen bij Mike schrok ik best wel van de situatie daar. Alle kindjes op de neonatologie daar liggen op 1 zaal, dat had Jos mij natuurlijk wel verteld, maar nu zag ik t met eigen ogen. Echt een wereld van verschil met hoe heerlijk rustig Liva en Timo op een eigen suite liggen. En daar zag ik mijn lieve kleine mannetje liggen, vechtend tegen de infectie. Wat zag hij er ziek uit..! En wat onwijs gek om hem (weer) te zien. Ik heb hem nog niet eerder goed kunnen bekijken. Dit realiseren deed me veel pijn. Na al die tijd in mijn buik, vlak na de geboorte uit elkaar gerukt! We zijn eventjes gebleven, ik heb nog even gekolfd en daarna naar het Ronald McDonald huis gegaan waar Jos logeert om even een paar uur te slapen.

Woensdag 15 augustus

Hoe het met Mike gaat verder deze dagen kunnen jullie lezen in Jos z’n blog.

Ik vond het echt heerlijk om lekker met Mike te kunnen buidelen..!  Eindelijk lichamelijk verbinding en contact kunnen maken met mijn eigen kind dat nu anderhalve week oud is. Te bizar voor woorden, maar helaas is het zo. Ik geniet met volle teugen van dit moment. Ik geef Mike  alle liefde die ik in me heb tijdens dit buidel moment.

Met Den Haag bel ik ook even vandaag om te vragen hoe het met Liva en Timo gaat. Het gaat goed. Ze hebben sinds vandaag ook kleding aan i.p.v. alleen een romper. Ze mogen nog niet van de monitor af, omdat ze eerst een bepaald aantal uur moeten laten zien dat ze het ook goed blijven doen als ze op hun rug liggen. Dus dat wordt nu bekeken.

Donderdag 16 augustus

Eigenlijk zou ik vandaag opgehaald worden, maar ik blijf wat langer nu Mike zo ziek is en Liva en Timo het goed doen in Den Haag. Het blijft erg moeilijk om te moeten kiezen tussen je kinderen voor je gevoel, maar daar zullen we vanaf nu mee moeten gaan dealen denk ik.

Toen ik vannacht tijdens één van mijn nachtelijke kolfbeurten inlogde op het babybeeld account van Liva en Timo zag ik dat ze samen in 1 couveuse lagen te slapen..! ❤️ Ahhh wat fijn dat de verpleging zo goed voor ze zorgt en ook realiseert dat zij elkaar even nodig hebben voor geborgenheid, nu ik er niet ben.

Na een gesprek met maatschappelijk werkster in Groningen, is duidelijk geworden dat wij nu even voor mij moeten gaan zorgen. Ik ben nog echt heel erg zwak en op deze manier ga ik het straks niet redden. Daarom heb ik besloten het LUMC te bellen en mijn verhaal te doen. De artsen en mensen van dit ziekenhuis zijn nog zo betrokken, bellen regelmatig, waardoor ik me bij hun op de juiste plek voel. Nadat de telefoniste mijn situatie overlegd heeft met de gynaecoloog die mij begeleid heeft en de bevalling heeft gedaan, werd besloten dat ik morgen meteen mag langskomen. Ze nemen dan alle tijd voor me, zullen me medisch onderzoeken en met me praten om een plan te maken wat nodig is om aan te gaan sterken. Ook worden de lactatiekundige en maatschappelijk werkster ingeschakeld die in het voortraject ook betrokken waren bij ons. Heel fijn gevoel dat ik gehoord word!!

Weer heerlijk met Mike gebuideld. Net zo fijn als gister..! Wat ben ik blij dat ik even wat langer bij hem kan zijn.

Nog even bellen met Den Haag om te vragen hoe het daar met de 2 anderen gaat en te vertellen hoe het er hier voor staat allemaal. Dit was een heel emotioneel telefoongesprek, vooral doordat ik vertelde over mijn situatie. Daar op de afdeling kennen ze mij ondertussen zo goed, dat ze ook wel gezien hebben dat het nog niet zo goed gaat met mij. De verpleegster van Liva en Timo die ik aan de telefoon had, had ook een brok in haar keel.  Liva en Timo zijn vanaf vandaag van de monitor af. Nu hebben ze alleen nog maar hun sonde. Wat een goed nieuws en wat knap van deze 2 kleintjes.

Vrijdag 17 augustus

’s Ochtends heb ik nog alle liefde en positieve energie aan mijn lieve, kleine, zieke Mike gegeven die ik in mij heb om hem dat mee te geven voor de komende dagen dat ik niet bij hem ben. Ik heb veel tegen hem gepraat en merk dat hij daar rustig van wordt.

Opa van zoen komt mij ophalen en gaat met mij mee naar het LUMC. Pittig dagje. Rond half 4 waren wij in het LUMC. Eerst een goed gesprek met de lactatiekundige. Ze heeft me even wat goede tips gegeven en wat positieve energie. Daarna werd er bloed afgenomen en kwam de maatschappelijk werkster, waar ik mijn hele verhaal bij gedaan heb. Toen hoorde ik dat helaas mijn gynaecoloog vanmiddag naar huis was gegaan met een migraine aanval. Ze had aangegeven dat ze dat echt heel vervelend vond voor mij, maar het kon niet anders. Met een andere arts heel lang gepraat, ik was blij dat mijn maatschappelijk werkster daarbij aanwezig was. Zij kon de dingen wat duidelijker schetsen wat ik nodig heb en wat mijn vragen zijn,  dan dat ik dat op dit moment kan. Gelukkig is mijn bloeduitslag voor mijn hb gehalte goed. Een 4e bloedtransfusie is dus niet nodig. Wel wordt er nog een keer bloed geprikt om te kijken welke rol de zwangerschapsvergiftiging nog speelt in mijn lichaam. Ook dit blijkt zich prima op te lossen. Het zal er dus echt op aankomen dat ik moet gaan aansterken in deze hectische emotionele rollercoaster, door voor mezelf te kiezen nu onze kids nog opgevangen worden in ziekenhuizen. Ik zal een heel duidelijk dagschema moeten gaan creëren met veel slaap en rustmomenten.

Na dit ziekenhuisbezoek, besloten om een nacht in mijn eigen bed te gaan slapen en even flink met Joeri te gaan knuffelen..!! Dit was een goede beslissing en ohhhh wat was dat even fijn. ❤️

mijlpaal van vandaag:

Timo weegt 2020 gram en is dus boven de 2 kilo..!!

Zaterdag 18 augustus

Na een heerlijke ochtend met Joeri, gingen Opa en Joeri vandaag weer naar Groningen toe om even lekker bij papa te spelen en om tante Linda op te halen, die heeft een nachtje bij Jos geslapen.

Tante Marina kwam naar mij toe om mij te helpen met spullen pakken en alles weer mee te nemen naar Den Haag. Begin van de middag waren we daar. Natuurlijk zijn we als eerste even gaan kijken bij onze 2 schatjes! Wat liggen ze er heerlijk bij. En wat zijn ze groot geworden en al veranderd.  Tante Marina heeft mijn spullen uitgepakt en mijn kamer weer leefbaar ingericht met mijn aanwijzingen. Al snel kwam de verpleegster met Timo in haar armen en zijn flesje en zei tegen mij; ‘ Wil jij zijn flesje geven.? ‘ Dat vond ik eigenlijk heel spannend, maar wilde ik wel graag. Hij is nog zo klein en ik moet het echt nog leren. Joeri heeft bij mij alleen maar aan de borst gedronken en die heb ik pas flesjes gegeven vanaf een maand of 7 denk. Dus voor mij is dit echt nieuw. Maar hij deed het heel erg goed. Hij verslikte zich 1 keer. Terwijl ik de fles gaf, kwam de verpleegster met een open bedje aan met kruiken. Hij mag de couveuse uit..! En ik mag een gehaakte dekentje uitzoeken die gemaakt is door de haakoma’s van het JKZ. leuk..! Dit ziet er echt al heel anders uit..!

Mooie mijlpaal om mee te maken..!

Zondag 19 augustus

Met de verpleging heb ik mijn rustschema overlegd. ‘s Ochtends als ik in mijn kamer zit te ontbijten, komen ze met mij overleggen hoe laat ik bij een verzorgingsmoment kan zijn, heel fijn. Deze ochtend doe ik rustig aan, ik ben erg moe van de afgelopen dagen. Aan het einde van de ochtend kom ik op de kamer bij Liva en Timo. Liva mag vandaag ook in een open bedje i.p.v. couveuse..! Nog wel met een warmtematras i.p.v. kruiken. Dit om haar nog even wat beter warm te houden. Ik geef vandaag voor het eerst een flesje aan Liva. Ook zij doet het al goed, maar knoeit er wat meer mee dan Timo. Hetgeen wat ze niet opgedronken krijgen uit de fles, krijgen ze via de sonde.

Timo is vandaag weer lekker in bad geweest en dat heb ik gefilmd, foto’s genomen en goed meegekeken hoe de verpleegster dat doet.

Na deze verzorgingsmomenten heb ik even lekker met mijn beide schatjes gebuideld. Heerlijk weer om even huid op huid contact te hebben, na deze afgelopen hectische, emotionele dagen. ❤️

 

Jos heeft een hele mooie blog geschreven over de avonturen en belevenissen rondom Mike en hem in Groningen. Ik ga ook proberen om jullie in deze blog een stukje mee te laten kijken in het prille leventje van Liva en Timo met mama in Den Haag. Doordat ik nog erg zwak ben heb ik niet alles zo gedetailleerd bijgehouden als Jos en is er veel langs me heen gegaan ( helaas ), maar ik ga m’n best doen het zo compleet en duidelijk mogelijk te verwoorden.

Liva, Mike en Timo liggen aan een monitor. Hiermee wordt jullie hartslag, ademhaling, temperatuur, bloeddruk en saturatie ( zuurstofgehalte in je bloed ) in de gaten gehouden.

Maandag 6 augustus

Nadat onze lieve zoon en broertje Mike overgeplaatst is naar het LUMC in Leiden en papa met hem meegegaan is, is mama erg verdrietig. Gelukkig zijn de verpleegsters hier op de neonatologie afdeling erg lief en vangen me op. Ze stellen voor om even Liva aan de borst te proberen, zodat ik even wat positiefs kan ervaren. Erg fijn. Al snel komen ome Ronald en oma Jenny binnen. Ome Ronald heeft oma jenny gebracht, zodat zij bij mij kan blijven slapen op de verloskunde afdeling, zodat ik niet alleen ben in deze heftige situatie en zij mij kan helpen ( naast de verpleging ) waar dat nodig is, omdat ik nog heel erg zwak ben.

Ikzelf lig dus hier in het Haga ziekenhuis opgenomen op de verloskunde afdeling, vanwege de zwangerschapsvergiftiging en de zware bevalling, om daar verpleegt te worden. En Liva en Timo liggen op de neonatologie afdeling, waar zij verzorgd worden door andere verpleging. Gelukkig liggen die 2 afdelingen naast elkaar. Maar ik ben zo zwak dat ik steeds met mijn bed naar m’n kindjes gebracht moet worden. Ik kan op dit moment nog niet alleen van mijn bed naar het toilet lopen.

‘s Nachts werden wij gewekt door de kinderarts van de neonatologie afdeling. Deze kwam 2 dingen vertellen. Ten eerste dat ze per ongeluk ‘s middags een dubbele dosis antibiotica hadden gegeven aan Mike. En ten tweede dat Liva haar infuus steeds sneuvelde waardoor ze ervoor gekozen hadden om bij haar een diepe lijn aan te brengen in haar arm, omdat die langer blijven zitten en ze dan niet zo vaak geprikt hoeft te worden voor een nieuw infuus. Dit was geslaagd en Liva had zich goed gehouden tijdens deze ingreep.

Dinsdag 7 augustus

Alles gaat wat langzaam over de gehele dag, dat heb ik gister al gemerkt. Vaak moet ik wachten totdat de verpleging komt om me te helpen met mijn verzorging en tijd hebben om mij bij mijn kindjes te brengen. Deze ochtend ben ik dan ook aan het einde van de ochtend naar Liva en Timo gebracht. Ik heb even lekker aan de couveuses gezeten en naar ze gekeken. Met de lunch werd ik gebeld door Jos dat ze in het LUMC bloed in Mike z’n ontlasting hadden gevonden. Ik was meteen erg in paniek, heb erg veel gehuild en wist me even geen raad. M’n moeder heeft de verpleging op de hoogte gebracht en al snel kwam mijn verpleegster van die dag even met me praten en mij troosten. Verder kwam de kinderarts van de neonatologie afdeling bij me langs om te vertellen dat ze even met het LUMC had gebeld en mij uit te leggen wat er aan de hand was.

Wat een heftige middag was dit, en dus ook weer geen tijd om te rusten.  Uiteindelijk heeft de verpleging van de neonatologie mij opgehaald in mijn kamer en gezegd dat het goed is om even met Liva en Timo te buidelen, voor wat positieve energie. Ik vond dat heel erg spannend en vroeg me af of zij dan mijn angst en verdriet over Mike niet zouden voelen. Maar uiteindelijk was het een hele goede keuze. Het voelde erg fijn om de verbinding met mijn lieve kindjes hier te ervaren. Ik werd er erg rustig van en was even helemaal in dat moment.

Uiteindelijk hebben we gehoord dat Mike overgeplaatst werd naar Grongingen. Dat was erg heftig, omdat het zo ver weg is en ik het erg moeilijk vond dat mijn zieke kindje en mijn lieve man dan zo ver weg van mij waren. Ik mis ze allebei heel erg. 1 van mijn kindjes die nog maar net uit mijn buik was, nu al zo ver weg, zonder dat ik hem echt goed heb kunnen bekijken of aanraken. Ik voel me verscheurd, ons mooie gezin op 3 verschillende plekken, waar je allemaal tegelijk wil zijn. Maar ik was ook erg dankbaar voor het feit dat Jos met Mike mee kon gaan en dat tante Marina meeging om Jos te ondersteunen. Mijn moeder bleef nog een nachtje bij mij.

Woensdag 8 augustus.

Aan het einde van de ochtend na het ontbijt en de verzorging voor mij ben ik naar Liva en Timo gebracht. Daar heb ik heerlijk met ze gebuideld. Wat is dat een fijn gevoel. Op dit moment kan ik m’n emoties even los laten en helemaal van het moment met deze 2 schatjes genieten. Ik word er erg ontspannen van.

Liva en Timo hebben al een speentje en kunnen echt al heel goed op hun speentje zuigen.

s’ Middags komt Debby hierheen om oma Jenny af te lossen en een nachtje bij mij te slapen. Ome Jack komt ook even op bezoek en komt oma Jenny weer ophalen. Later komen opa en oma van Zoen ook nog even langs met Joeri, want die mis ik natuurlijk ook heel erg. Samen met Joeri ben ik even bij Liva en Timo gaan kijken. Mike z’n couveuse was op dat moment weggehaald en Joeri kwam binnen op de suite en zei meteen; Hé, Waar is die andere nou.? Hij snapte er even niks van. Ik heb het hem geprobeerd uit te leggen, maar ik denk dat het pas echt duidelijk werd toen hij in de loop van de week in Groningen is geweest.

Even hebben we met Joeri gespeeld in het Ronald McDonald huis en daar een bakkie gedaan.

Na het avondeten heb ik met een maatschappelijk werkster gepraat, om alles even op een rijtje te krijgen wat er allemaal gebeurd is in een paar dagen tijd. Want wat is het veel allemaal. En ik heb het gevoel dat ik stukken mis.

De verpleging van de verloskunde afdeling was vanmorgen al begonnen over dat ik snel ontslagen zou gaan worden. Dat begreep ik echt helemaal niet, want ik kon lichamelijk nog helemaal niks en had geen idee waar ik dan heen zou moeten gaan. Het Ronald McDonald huis zat vol en ik had vanaf daar lichamelijk in mijn eentje nooit bij Liva en Timo op de afdeling kunnen komen. Gelukkig is de verpleging van de Neonatologie afdeling meteen gaan kijken wat zij voor mij kunnen betekenen hierin, omdat zij inzagen dat deze situatie niet te doen was voor mij. Ik mocht uiteindelijk na veel praten, bloedonderzoek en bloeddruk metingen toch nog een nachtje opgenomen blijven.

Jos en ik bellen elke dag wel met elkaar om bij te kletsen wat er allemaal speelt aan de andere kant van het land. Beide kanten op natuurlijk. Jos mist alles wat er hier gebeurd met  Liva en Timo. En ik ben bijna de hele dag bezig met hoe het met Mike gaat. Daarnaast missen we beide Joeri natuurlijk ook.

Donderdag 9 augustus

Vandaag begon de verpleging vanmorgen weer over dat ik vandaag ontslagen zou worden. Zij beginnen dan over protocollen dat je met een zwangerschapsvergiftiging 4 dagen opgenomen blijft na de bevalling. Ik leg dan elke keer weer uit dat ik graag zou willen dat ze naar mijn specifieke situatie kijken. Ik ben ook veel bloed verloren, heb een ziek kindje in Groningen waar mijn man ook is en ik ben hier dus ‘alleen’, ik woon hier 45 min. Rijden vandaan en lichamelijk ben ik nog helemaal niks. Ondertussen wordt ik wel rondgereden in een rolstoel i.p.v. in het ziekenhuisbed. Maar in mijn eentje kan ik dat natuurlijk niet. Om deze reden heb ik ook gezegd dat ik een arts wil spreken vandaag.

Debby doet vandaag allerlei organisatorische dingen voor mij. Wie er morgen bij mij kan zijn ter ondersteuning en met verschillende mensen bellen om de sutuatie uit te leggen. Daar heb ik echt de tijd en energie niet voor.

Aan het einde van de ochtend ben ik bij Liva en Timo. Timo heeft geprobeerd om uit de borst te drinken. Dat gaat al best wel goed voor zulke kleine kindjes vind ik.  Daarna heb ik lekker gebuideld met de kids. Wat is dat toch fijn zeg..!

s’ Middags zorgt Debby ervoor dat ik eindelijk sinds de bevalling eens een keer kan gaan rusten na de lunch, om een beetje wat slaap te gaan pakken. Haar briefje op de deur met ‘niet storen’ heeft niet geholpen. De arts kwam binnen toen ik net in slaap viel. Hij heeft naar me geluisterd en ik had het idee dat hij mij wel begreep. Omdat mijn bloeddruk de hele week mega schommelt wil hij dat ik nog minimaal 24 uur blijf opgenomen. En dat deze 24 uur de bloeddrukmetingen op betere tijdstippen afgenomen worden. Nu hebben ze het heel vaak gedaan voor de medicatie waardoor hij geen beeld heeft van wat de medicatie doet.

De verpleging van de neonatologie afdeling heeft ondertussen voor mij een speciale uitzondering gemaakt en een kamer op hun afdeling waar normaal een moeder met kind ligt, voor mij gereserveerd, omdat deze leeg staat. Deze kamer is schuin tegenover de drielingsuite waar Liva en Timo liggen. Heel fijn en warm gevoel dat zij zo met mij meedenken en mij een warm welkom gevoel geven. Nu weet ik tenminste dat als ik ontslagen wordt, dat ik op een goede plek kom, waar ik mezelf hopelijk prima ga redden.

Vrijdag 10 augustus

Ook vandaag begon de verpleging van de verloskunde afdeling meteen over ontslag. Waarop ik weer mijn verhaal deed, maar ik was er ondertussen wel klaar mee. Ben heel erg blij met de kamer die ik op de neonatologie kan krijgen en ga daar veel liever zitten met allemaal warme mensen om me heen en lekker dichtbij 2 van mijn kindjes. Er wordt dan ook goed voor me gezorgd, het is namelijk inclusief ontbijt, lunch en avondeten.

Tante Lynn is vanmorgen langsgekomen met een tas vol lekkers..! Ze heeft wel even op mij moeten wachten, want ik heb Liva aan de borst gehad en daarna heerlijk gebuideld met Liva en Timo. Daarna kwamen er artsen een echo maken van het hoofd van Liva en Timo. Dit gebeurd standaard bij premature kindjes om te kijken of alles er goed uit ziet. Gelukkig was alles helemaal goed, geen gekke dingen te zien! 🙂

De arts van de verloskunde afdeling heeft mijn medicatie voor de hoge bloeddruk verhoogt en daarna het ontslag in werking gezet. Ik moet met mijn huisarts de controle van de bloeddruk en medicatie regelen. Dat is voor mij op dit moment onmogelijk, ik kan eindelijk zelfstandig lopen van m’n bed naar het toilet, zonder dat ik me overal aan vast moet houden. Daarnaast heb ik hier geen auto en mijn huisarts zit op 45 minuten rijden vanaf dit ziekenhuis. Maar daar wordt geen gehoor aan gegeven. Na overleg met mijn huisarts heb ik geeist dat ze hier mijn bloeddruk nog controleren. Dat gaan ze nu nog 2 keer doen en daarna kijken ze verder. Er had wel een hele lieve zuster dienst op het moment van mijn ontslag, zij luisterde goed naar mij en begreep de situatie. Zij heeft mij in een rolstoel meegenomen naar de ingang van het ziekenhuis om daar een rollator te huren, zodat ik me wat zekerder zou voelen bij het lopen. Ook de verpleegster van de avonddienst die ‘s avonds mijn ontslagpapieren kwam brengen op de neonatologie was erg lief. Ik zat er echt helemaal doorheen. Ik wist dat deze kamer beter voor me zou zijn, maar moest weer wennen aan een nieuwe situatie en ik had ook nog eens mega stuwing in mijn borsten deze dag. Daarnaast kreeg ik vandaag hele mooie foto’s opgestuurd van Mike nu zijn beademing er af was gegaan. Ik realiseerde me ineens dat ik zonder deze foto’s helemaal niet wist hoe mijn kleine mannetje eruit ziet. Ik heb hem helemaal nog niet echt kunnen bekijken in het echt. Hartverscheurend vond ik dat, hij is morgen al een week oud en ik heb hem al die tijd al moeten missen. Onmenselijke situatie, ik heb jou 7 maanden bij me gedragen en daarna zijn we uit elkaar gehaald. Daarom heb ik vanavond heel lang met Jos aan de telefoon gezeten, veel gehuild en even steun bij hem gezocht.

Een mooi lichtpuntje van deze dag: Timo is van zijn infuus verlost. Deze heeft hij niet meer nodig. Via het infuus krijgen ze extra ‘voeding’.

Zaterdag 11 augustus

‘S Ochtends komen opa en oma van Zoen met Joeri op visite in Den Haag. Samen zijn we in het Ronald McDonald huis even gaan spelen. Joeri vindt het er geweldig, er staat een groot vliegtuig, brandweerman verkleedkleren, een treinbaan, een auto garage en fietsjes. Heerlijk om Joeri ook weer even te zien en te knuffelen.

Toen we daarna nog eventjes bij Liva en Timo zijn gaan kijken, had de verpleegster ze samen in 1 couveuse gelegd, zodat ze weer even lekker dicht bij elkaar waren. Geweldig om te zien.

’s Avonds heb ik Liva even laten oefenen aan de borst en daarna heerlijk met Liva en Timo gebuideld. De verpleegsters halen steeds mijn bed naar de kamer van de kids, zodat ik veilig lig met ze als ik in slaap val. Ze hebben wel in de gaten dat ik uitgeput ben en zorgen op die manier goed voor me.

Zondag 12 augustus

De mijlpalen van deze dag:

Liva d’r infuus is ook gestopt en niet meer nodig.

Liva en Timo mogen vanaf vandaag een romper aan en de temperatuur van de couveuse iets omlaag i.p.v. met alleen een luier.

Natuurlijk heb ik ook vandaag weer lekker gebuideld met beide in mijn bed. Verder doe ik in de verzorging nog niks met de kids. Dit komt omdat ik daar te zwak voor ben. En de verpleegsters zeggen dat het buidelen voor nu het belangrijkste is, voor hun en voor mij om een goede binding en hechting te hebben met elkaar.

Jullie doen het echt zo goed, kanjers..! Ik ben erg trots op jullie..! Hou van jullie allemaal, alle 4 mijn prachtige kindjes. ❤️

 

Woensdag 8 augustus. ’s Morgens was je stabiel. Een nieuwe foto van je buikje liet het zelfde beeld zien als de avond ervoor. Je krijgt antibiotica om de infectie te bestrijden en morfine tegen de pijn. Afwachten. Je krijgt voorlopig geen voeding via de maag. Nu had papa eindelijk tijd om kennis met jou te maken en je te troosten door zijn handen op je te leggen. Er werd een diep infuus in je been geplaatst voor de voeding. Om 15:00uur een gesprek met de artsen. Ze houden voorlopig de handen op de rug en kijken vandaag en vannacht hoe de darmen zich houden. Je doet het onwijs goed Mike! Later op de zaal vertelde een arts dat bij de laatste foto geen luchtbellen meer in je darmwand aanwezig zijn. De antibiotica doet zijn werk. ’s Avonds kon papa zien dat je meer pijn had dan ’s middags. Papa heeft bij je gezeten en je gesteund. Papa vond het moeilijk dat je, ondanks dat je liet zien goed te kunnen plassen, toch een katheter kreeg.

Donderdag 9 augustus. Je had een goede nacht gehad. De morfine is iets teruggedraaid. Papa heeft geholpen met de verzorging. Luiertje verschonen. De verpleegster zoog het slijm uit het slangetje in je neus en keel t.b.v. de beademing. De zuurtegraad in je maagje was te laag, om de pH waarde te verbeteren kreeg je kleine hoeveelheden voeding via de maagsonde. Het was dus belangrijk dat er borstvoeding vanuit Den Haag richting Groningen zou komen. Mama had inmiddels al wat productie. Opa Hennie heeft melk opgehaald en naar Groningen gebracht. In het land gold Code Oranje, het weer was erg slecht onderweg. Toen opa er was heb je gelijk melk van mama toegediend gekregen. Missie geslaagd. Opa heeft meegegeten met tante Marina en papa en is weer richting huis gegaan. ’s Avonds heeft papa lang met mama aan de telefoon gepraat. Ze missen elkaar enorm, de hele situatie vraagt veel van hen. Het is moeilijk om de eerste dagen van je kind/kinderen te missen. Papa vind het moeilijk dat hij er niet kan zijn voor mama in haar kraamtijd.

Vrijdag 10 augustus. Drukke, maar positieve dag voor jou Mikey. Je krijgt geen morfine meer en de katheter is verwijderd. Daarnaast werd om 11:00uur de tube van de beademing verwijderd en mocht je weer op eigen kracht ademhalen. Mijlpaal! ’s Middags heeft papa voor het eerst met jou gebuideld in een comfortabele stoel. Tijdens het overzetten van je couveuse naar de stoel sneuvelde de arterielijn waardoor papa’s broek onder jouw bloed kwam te zitten. Deze lijn werd gebruikt om bloed af te tappen en jouw bloeddruk te meten. Het was heerlijk voor papa om jou zo dichtbij te hebben en jij ontspande ook zichtbaar. De moedermelk die je krijgt, loopt nog niet door naar de darmen en blijft in je maagje liggen. Papa heeft zich vandaag ook zorgen gemaakt om mama. Zij moest in Den Haag strijdt leveren op de verpleegafdeling van het JKZ. Ze willen haar ontslaan omdat je voor een zwangerschapsvergiftiging maar 4 dagen opgenomen mag zijn. Keer op keer heeft zij haar verhaal verteld en aangegeven dat het niet alleen de zwangerschapsvergiftiging is maar dat ze ook 2,1l bloed verloren is en dat ze een kind op de IC in Groningen heeft liggen en hierdoor haar man er niet kan zijn voor haar. Vind je het gek dat de bloeddruk hoog blijft?? En dat ook nog in de dagen dat je mega stuwing in je borsten hebt…Uiteindelijk was mama helemaal klaar met de verpleegafdeling. Ze heeft met de afdeling Neonatologie kunnen regelen dat ze bij hoge uitzondering een kamer hier krijgt zodat ze in ieder geval dicht bij Liva en Timo kan zijn. Super. Opa Koos heeft haar in de avond helpen verhuizen.

Zaterdag 11 augustus. Vannacht heb je het diepe infuus in je been eruit gewerkt. Hij hoeft niet direct terug, ze gebruiken nu de twee infuusjes in je armen. Je maag- darmstelsel werkt nog niet goed, een arts heeft naar je buikje geluisterd. Zij hoorde het borrelen en dat was positief. Er is dus wel activiteit in de darmen. De zuurtegraad in je maagje is nu ook goed. Vanuit Den Haag werd gebeld hoeveel moedermelk er naar Groningen moest komen. Grote broer Joeri komt bij jou kijken met opa en oma van Zoen en zij gaan eerst langs Den Haag om melk te halen. Papa heeft weer heerlijk gebuideld terwijl tante Marina een mooi filmpje voor mama maakte. Je moet onder een blauwe lamp liggen. Je lever werkt niet goed genoeg waardoor je wat gelig bent. Het blauwe licht zorgt ervoor dat het gele stofje in je huid wordt omgezet en afgevoerd. Om 15:15uur is je grote broer aangekomen in Groningen. Helaas mocht hij niet bij jouw couveuse kijken omdat hij te jong was. Joeri had in Den Haag gezegd: “Hey, er is er één weg!”. Joeri mocht door het raam naar jou kijken en papa vertelde hem dat het bedje van Mike nu hier staat en dat papa bij Mike blijft tot hij weer beter is. Jouw broer is ondanks zijn jonge leeftijd erg wijs en begrijpt de situatie heel goed. Hij snapt dat hij de liefdevolle aandacht die Mike, Liva en Timo nu krijgen eerst zelf ook kreeg en dat dat voor hem ook wel weer komt. Beste grote broer EVER. Zaterdag patat dag. Ook in Groningen. Vette hap gehaald bij de snackbar en met elkaar opgegeten in het Ronald McDonald huis. Na het eten gingen opa, oma, Joeri en tante Marina weer richting huis en was papa voor het eerst alleen met jou in Groningen. Die avond extra lang met jou gebuideld. De verpleegster vertelde dat je erg sterk bent, je hebt zelf je hoofdje al gedraaid toen je op je buikje lag. Je stembanden doen het verder ook prima. Je wilt zelf bepalen hoe je gaat liggen. Met je broertje en zusje in Den Haag gaat het supergoed, maar dat weet je vast wel…

Zondag 12 augustus. Om 8:30uur een afspraak om jou te verzorgen. De verpleegster vertelde dat je je voeding nu wel beter verwerkt. Dat vond papa erg fijn om te horen, nu nog lekker poepen. Papa heeft je mondje schoon gemaakt met een natte wattenstok. Eerst je lippen en vervolgens ook de binnenkant van je wangen. De artsen waren heel positief over jou. Misschien wordt morgen de voeding opgehoogd. Je moet nog onder de blauwe lamp blijven.  Papa heeft vandaag wat meer tijd voor zichzelf genomen. Nu hij weer alleen was, kwamen de emoties los. Veel gehuild. Verder veel gepraat met andere ouders in het huis, dat is fijn voor papa. Veel ouders die hier zitten, hebben een prematuur kindje op de IC. Dat schept een band. ’s Avonds weer een snoezel afspraak met jou in de luie stoel, onbeschrijfelijk die momenten met jou. Na een paar frisse dagen wordt het nu weer wat warmer, het gaat allemaal een beetje langs papa heen. Volgende mijlpaal: poepen! Dat komt vast goed. Hou van jou.

Maandag 13 augustus. Papa heeft je ’s morgens weer verzorgd. Allebei de infuusjes in armen zijn vannacht gesneuveld. Een kinderarts komt een nieuw infuus aanbrengen. Het kost haar veel moeite om een geschikt bloedvat te vinden. Je bent inmiddels al aardig lek geprikt in je armen en benen. Uiteindelijk heeft ze een infuus in je hoofd geplaatst. Papa hoopt echt dat deze lang blijft zitten. je bent behoorlijk bewegelijk dus ik ben benieuwd… Je voeding wordt iets opgehoogd, het begint nu goed door te lopen. ’s Middags is papa niet geweest. Tijd nodig om dingen te verwerken en een plannetje te maken… Jij bent nu stabiel dus papa mocht van de artsen naar Den Haag. Daar kan hij dan aanwezig zijn bij het wekelijkse gesprek en eindelijk mama en Liva en Timo weer zien. Veel knuffelen en dan de volgende morgen met mama richting Groningen zodat mama jou kan zien en hier aanwezig kan zijn voor het wekelijkse gesprek. ’s Avonds nog bij je geweest. Met een speciaal doekje heeft papa de pleisterresten op je armen verwijderd, je moet er natuurlijk wel mooi uitzien als mama woensdag komt.

Dinsdag 14 augustus. ’s Morgens bij je geweest, afscheid genomen. De verpleegster heeft geprobeerd een mooie foto van je te maken om mee te nemen naar mama. Ze vond dat je huidje er vlekkerig uitzag. Je wilde ook je oogjes niet opendoen Dat was opmerkelijk. Toen konden we met z’n allen nog niet plaatsen wat er aan de hand was. Om ongeveer 13:00uur was papa in Den Haag. Toen ik de kamer bij mama in kwam, stond ze door het raam te kijken of ik al kwam. Ze had zich ook mooi gemaakt voor papa. Wat ongelofelijk fijn om elkaar weer vast te houden na een week. Gelijk naar de kamer van Timo en Liva gegaan (gerend). De eerste poepluier was voor papa, met dank aan Timo. Wat een kanjers en wat doen ze het ongelofelijk goed. Maar wat ongelofelijk moeilijk om het verschil tussen Timo en Mike te ervaren. De één ziek, de ander blakend van gezondheid. Het besef kwam voorzichtig dat Mike nog wel een lange weg te gaan heeft. Gaandeweg de dag kwam bij papa ook het besef dat mama nog een lange weg te gaan heeft. Eerlijk gezegd schrok papa wel een beetje hoe zwak ze nog was. Buidelen met Timo en Liva. Puur geluk. Overweldigend. Twee smurfen op je borst en van gekkigheid niet weten naar wie je moet kijken. Liva heeft zelfs even bij mama aan de borst gelegen. 23:00 uur een telefoontje uit Groningen. Je hebt in de loop van de avond een paar dips in je ademhaling gehad en kreeg ondersteuning hiervoor. NEEEEEEEEE! Papa en mama twijfelde wat ze moesten doen, proberen te slapen en volgens plan in de loop van de volgende morgen richting Groningen of direct spullen pakken en ons opmaken voor een lange, nachtelijke rit. Het werd het laatste, we wilden graag bij jou zijn om je te steunen. Afscheid genomen van Liva en Timo. Mama heeft gelukkig de hele weg geslapen anders had ze de reis niet getrokken. Om 4:15uur kwamen we aan, je lag weer aan de beademing. Alles duidt erop dat je weer een infectie hebt gekregen. De verpleegster die er bij was toen het mis ging had opgemerkt dat je grauw van kleur geworden was. Om even aan te geven wat voor ongelofelijke bikkel je moeder is, ze heeft nog bij je couveuse gekolfd omdat het tijd was. Niet te doen allemaal.

Woensdag 15 augustus. Papa en mama hebben maar 1,5 uur geslapen. We zijn de dag rustig gestart. Mama moet ook haar draai vinden in het Ronald McDonald huis. Terug in het ziekenhuis heeft de verpleegster ons bijgepraat. De artsen zijn breed gestart met antibiotica omdat niet bekend is wat jouw infectie veroorzaakt. Wij vonden jouw kleur al wat beter. Er is bloed, poep, urine en slijm bij je afgenomen voor onderzoek. Je bent echt ziek. Zo fijn voor je dat mama jou kan vasthouden na zo’n lange tijd. Rond 15:00uur hebben we het wekelijkse gesprek met de arts.  Ze doen er alles aan om de bacterie te vinden. Er wordt nog een keer bloed bij je afgenomen omdat je nu ook koorts hebt. De pakkans is dan groter. De arts vertelt dat ze hersenvocht bij je willen afnemen. Dat vonden papa en mama best wel heftig. De bacterie was inmiddels bekend en het is er één die graag in het hersenvocht nestelt. Ze hebben direct een paar buisjes hersenvocht afgetapt bij je, dit ging gelukkig soepel omdat je goed meewerkte kanjer. Na het gesprek dan eindelijk het moment waar mama zo naar heeft uitgekeken. Heerlijk buidelen met jou. Papa zat ernaast en kon de liefde haast voelen. Papa heeft als lunch biefstuk gebakken voor mama. ’s Avonds weer biefstuk, lekker aansterken. Mama doet erg haar best om de borstvoeding voor jou en je broertje en zus op gang te houden, om de 3 uur kolven. Pittig hoor. Papa brengt ’s nachts de melk naar de koelkast. Het was een erg zware dag voor papa en mama, emotioneel en lichamelijk. ’s Avonds werden we gebeld dat je gelukkig geen hersenvliesontsteking hebt.

Donderdag 16 augustus. Papa en mama hebben uitgeslapen, de nachtelijke rit en alle emoties hadden ons uitgeput. Om 11:30 uur een afspraak met maatschappelijk werk. We hebben ons verhaal verteld en geprobeerd alles op een rijtje te zetten. We kwamen tot de conclusie dat mama nog te zwak is en dat er voor haar een plan moet komen om aan te sterken. Anders komen we nooit tot een stabiele situatie. Zij heeft na dit gesprek het LUMC gebeld omdat zij zich daar welkom en gekend voelt bij de mensen daar. Ze mag vrijdag al komen. Hier gaan ze haar onderzoeken. Kijken of de zwangerschapsvergiftiging nog een rol speelt, hoe de bloeddruk is, er komt een lactatiekundige en de maatschappelijk werkster die ons in het voortraject heeft begeleid komt ook langs. Toen we bij je couveuse kwamen, zagen we dat jij bloedplaatjes kreeg via het infuus. Je laat alles over je heen komen. Je infectie waarden zijn weer gestegen t.o.v. woensdag. De bacterie wordt nu wel gericht bestreden met antibiotica. Je krijgt nog geen voeding via de maagsonde vandaag, alleen via het infuus. Een chirurg komt ook nog even pols hoogte bij je nemen. Je buikje voelt gelukkig soepel aan dus lijken de darmen niet weer geïnfecteerd. ’s Avonds heeft mama wel 2 uur met jou gebuideld. Dit moet wel helend werken voor jullie beiden, voor papa in ieder geval wel. Mama mocht kiezen wat wij gingen eten. We hebben Sushi laten bezorgen in het Ronald McDonald huis. Daarna naar bed.

Vrijdag 17 augustus. Laatste dagje voor mama in Groningen. ’s Morgens nog bij jouw bedje geweest met mama. Je infectiewaarden zijn niet verder gestegen en je gaf al meer weerstand bij je verzorgingsmomenten. Je voeding wordt weer langzaam gestart vanwege de zuurgraad in je maagje. Je blijft nog aan de beademing. Moeilijk voor mama om afscheid van jou te nemen. Niet te doen… Tante Linda en opa Hennie waren om 10:30uur in het ziekenhuis, zij kwamen mama ophalen om naar het LUMC te brengen. Papa vond het heel moeilijk dat mama weer wegging, gelukkig bleef tante Linda achter om papa te steunen. Papa mocht de rest van de dag niets doen van haar en kreeg zelfs een uur verplichte bedrust. ’s Middags was je temperatuur best hoog, hierdoor ging ook je hartslag boven de 200Bpm. ’s Avonds lekker weer gebuideld met jou. Papa is trots op jou Mikey. De onderzoeken bij mama lieten zien dat er geen afwijkende waarden in haar bloed zijn. Dit stelde haar wel gerust. Dit betekent ook dat blijkbaar stress en te veel van haarzelf vergen een grote rol spelen in het uitblijven van herstel. Zij heeft de opdracht meegekregen om volgens een strak regime te leven waarin zij voldoende rust momenten inbouwt voor haarzelf. Ook het kolven in de nacht mag op een laag pitje. Ze gaat morgen weer terug naar haar kamer in Den Haag bij Liva en Timo, maar vannacht slaapt ze thuis bij onze andere grote kanjer. Heerlijk voor Joeri om zijn moeder weer even bij hem te hebben. Dat zijn momenten waar papa op afstand ook volle bak van geniet en die hem op de been houden.

Zaterdag 18 augustus. Toen wij bij jou kwamen werd net de tube van je beademing uit je neus gehaald. Je mag het weer zelf doen. Je temperatuur en hartslag zijn nog steeds hoog. Papa maakte zich vandaag zorgen over de infectie die je had opgelopen en hoe dat nou kon gebeuren. Hij dacht dat dat weleens te maken kon hebben doordat jij met ongeveer 8 andere kindjes op één zaal ligt. Papa maakt zich zorgen dat je misschien hierdoor een nieuwe infectie kan krijgen en wil er alles aan doen om dit te voorkomen. Volgens de arts komt het er op neer dat jij prematuur en ziek bent en dat je hierdoor extra vatbaar bent. De bacterie die jou nu ziek maakt zat al in je darmen omdat jij dezelfde bacteriën hebt als papa en mama.  Zoals papa het ervaart, ga je naar het ziekenhuis omdat je ziek bent en wordt je zieker omdat je in het ziekenhuis bent. Aan de andere kant, als je niet in het ziekenhuis zou liggen was je er niet meer…  Papa is even een uurtje gaan liggen. Dat is maar goed ook, want jouw broer Joeri kwam bij papa langs en had al zijn energie voor papa opgespaard. Vooral de rolstoellift bij het Ronald McDonald huis was erg gaaf. Hij had op een filmpje gezien dat mama erop stond met haar rolstoel en wilde dit natuurlijk ook beleven. We zijn patat wezen eten op de Grote Markt. Daarna ging iedereen naar huis en was papa weer alleen. Papa hoorde van mama dat Timo al in een open bedje ligt zonder verwarming, Liva in een open bedje met verwarming. Timo drinkt bijna zijn hele voeding al uit de fles, Liva drinkt haar voeding gedeeltelijk uit de fles en maakt er nog een knoeiboel van. Papa’s prinsesje mag dat natuurlijk.  Dit komt voor jou ook snel lieve Mike.

Zondag 19 augustus. Toen ik ’s morgens bij jou kwam, werd er net bloed bij je afgenomen. Je bloedplaatjes zijn nog steeds laag. Ze willen je niet direct weer toedienen omdat de laatste keer niet het gewenste resultaat had. Het resultaat van het bloedonderzoek was dat de infectiewaarden weer hoger waren dan zaterdag. Ze wijzigen nu niets in de behandeling en gaan morgen weer bloed afnemen. Papa heeft een off-day vandaag. Hij is boos vanwege de hele situatie. Hij maakt zich zorgen om je herstel omdat het verloop anders is dan bij je vorige infectie. Volgens de verpleegster hoort het wel bij het ziektebeeld. ’s Avonds verzorg ik je en gaan we weer buidelen. Je kleur is niet goed, je ziet er grauw uit. De verpleegster was het met papa eens. Zij heeft je wat druppels moedermelk via je mondje gegeven, dat vond je heerlijk om te proeven! Je bent wakker en je kijkt helder de wereld in. Het restant van je navelstreng is eraf gevallen, gelukkig heb je nog een onzichtbaar lijntje met mama. Toen papa wegging moest je weer onder de blauwe lamp met een kapje over je ogen. Goeie nacht lieve Mikey.

 

Laura is nadat ze van de verkoeverkamer kwam ’s nachts nog langs Timo geweest bij de NICU. Ze mocht even buidelen met hem maar dit was te zwaar voor haar. Eigenlijk was het staartje van de bevalling te heftig geweest. We hebben een paar uur geslapen in onze nieuwe kamer in het Geboortehuis 2. Ik wilde het liefste direct naar Den Haag maar Laura had mij nog nodig.  Naast alle onderzoeken en infusen kwam er nu ook het op gang brengen van de borstvoeding bij. Laura is goed geholpen door de lactatiekundige en de eerste druppel was een feit.

In de loop van de morgen werd duidelijk dat Timo zijn broertje en zusje achterna kon naar de Neonatologie in het JKZ. De ambulance werd geregeld en rond een uur of 14 ging hij op transport. Ik was er net iets eerder en kon hem daar verwelkomen in de drieling kamer. Liva en Mike waren al gesetteld en papa mocht lekker buidelen met allebei. Dat was een heerlijk moment. Sinds de renovatie 4 jaar geleden is dit de eerste drieling op de afdeling.

Nu mama nog. Het was nog even spannend of zij ook al die dag naar de verpleegafdeling in Den Haag mocht. De zwangerschapsvergiftiging en het bloedverlies spelen nog best een grote rol. Uiteindelijk op de late avond met de ambulance naar Den Haag. Was erg wennen voor Laura. Nieuw ziekenhuis, andere mensen. Voor het slapen gaan nog even bij de kindjes gekeken. Ik heb mij ook weer geïnstalleerd op de slaapbank. Niet erg comfortabel maar ik durfde uiteraard niet te klagen hierover naast mijn sterke vrouw…

We zijn echt goed begeleid in het LUMC. Wat voelde wij ons prettig bij de liefdevolle en adequate zorg van de mensen in het LUMC. Het team van alle mensen die bij de bevalling aanwezig waren, waren voor Laura haar gevoel de juiste. Ze voelde zich erg op haar gemak ondanks dat er denk 20 man/vrouw aanwezig waren. De gynaecoloog die ons de gehele zwangerschap begeleid had is zelfs bij de bevalling gebleven, terwijl haar dienst er al op zat. Zo ontzettend fijn en lief! Dank aan alle medewerkers die ons in het hele proces begeleid hebben. Ook is onze dank groot voor onze 1e lijns verloskundige, Lana, die de gehele bevalling bij ons is geweest. Wat een fijne steun en toeverlaat!

Maandag 6 augustus. Grote broer Joeri op bezoek. Trots, onwennig. Mooi om het hele gezin bij elkaar te hebben. Helaas was dit van korte duur. Mike had maandagmorgen zijn eerste dipje in de ademhaling. Later op de dag tijdens het buidelen met mama kreeg hij weer een dip. Dit betekende wsl dat hij ziek is en er werd adequaat gereageerd en gestart met antibiotica. In de avond begonnen de dips serieuze vorm aan te nemen en werd besloten hem naar de NICU van het LUMC terug te verhuizen. In Den Haag kreeg hij nog een tube en werd hij aan de beademing gelegd. Afscheid nemen van mama….Vervolgens ging hij weer in de ambulance naar Leiden. Heart breaking…

Papa er achteraan met Opa en oma van Zoen.  Hij is stabiel de nacht in gegaan. Ik heb nog getwijfeld om bij hem in de kamer op de bank te crashen. Uiteindelijk besloten thuis te slapen en mijn grote vriend Joeri te zien. Voordat ik ging slapen belde Laura om 01:00uur om te vertellen dat de arts haar wakker had gemaakt. Mike had per ongeluk een dubbele dosis antibiotica gehad. Weer geen nachtrust….

In de morgen van 7 augustus heeft papa lekker met Joeri op het grote bed tv gekeken en geknuffeld. Daarna naar Leiden om de triplets aan te geven op het stadhuis. De afspraak was niet goed gegaan maar ik mocht gelukkig tussendoor nadat ik het verhaal vertelde. Erg fijn.

In het LUMC was inmiddels bloed in Mike zijn ontlasting gevonden.  Alarmfase 1. Er werd een foto gemaakt van zijn darmen en het bleek dat er luchtbellen in de darmwand zaten.  Alarmfase 2. Het ziektebeeld duidt op een NEC (Necrotiserende darm). De darm is ontstoken en sterft af waardoor deze lek raakt. Het kan soms nodig zijn een stuk darm te verwijderen. De expertise hiervoor zit niet in het LUMC. Na een rondje bellen bleek dat er in het UMC in Groningen (Beatrix kinderziekenhuis) een bedje vrij was. Arme Mike moest dus weer verhuizen naar een ander ziekenhuis. Om een uur of 17 ging hij op transport. Fijn dat Jeroen, een vriend van ome Ronald, één van de ambulance medewerkers was. Een lange rit over de hobbelige A6 volgde.

Papa had thuis één rugtasje gepakt met wat spulletjes. Achteraf waren twee schone onderbroeken een iets te positieve inschatting. Tante Marina is mee gegaan om te rijden en mij daar te steunen. Heel fijn. Om 21 uur op de afdeling bij Mike. De verpleegsters hadden al een kamer in het Ronald McDonald huis voor ons gereserveerd. Ondanks alle ellende voelde het wel als een warm bad door alle betrokkenheid.

 

 

---

Donderdag 2 augustus begon het avontuur pas echt. De gynaecoloog had besloten dat ziekenhuisopname noodzakelijk was vanwege de  combinatie van een te hoge bloeddruk en eiwitten in de urine. Dit heet zwangererschapsvergiftiging. Ik was aan het werk toen Laura belde. Het zat er al een beetje aan te komen maar als dan de telefoon gaat, weet je dat het echt begonnen is. Zo snel mogelijk naar huis en thuis samen wat spullen bij elkaar gezocht. Joeri logeerde die dag bij Ome Jack en tante Lynn dus we hadden de handen vrij. Op naar het geboortehuis van het LUMC. We kwamen op kamer 27 van het Geboortehuis 2. Laura werd langzaam maar zeker geïnstalleerd en onderzocht. Bloedprikken, infuusje aanleggen, bloeddruk controleren. Gaande weg de dag werd duidelijk dat Laura moest blijven tot aan de bevalling. Donderdag waren we in de veronderstelling dat dit nog wel een aantal dagen zou gaan duren voordat het zover was. We hebben samen overnacht. Als je al van slapen kunt spreken, het bloedprikken etc gaat ’s nachts gewoon door.

Vrijdag zag ik Laura gaandeweg de dag steeds zieker worden. Er werd een katheter geplaatst om de vochthuishouding te controleren. Het vasthouden van vocht hoort ook bij het ziektebeeld. Dat betekende dus bedrust. Vrijdagmorgen is Joeri nog langs geweest. In de avond werd duidelijk dat de bevalling bij voorkeur zaterdag zou gaan plaatsvinden. Laura was krachten aan het verliezen en de wens om vaginaal te bevallen zou wellicht in gevaar kunnen komen. De termijn van 33 weken en 3 dagen was tenslotte ook al heel mooi voor een 3-ling. Daarnaast had Laura sterk het gevoel dat het zaterdag moest gebeuren.  Gelukkig ging de gynaecoloog hier in mee. ‘S nachts stond de internist nog aan het bed omdat Laura extra zouten moest krijgen via een infuus. Dit leverde ook weer extra prikjes op tbv bloedonderzoek. Weer geen goede nachtrust helaas.

Zaterdag, spannende dag. Joeri kwam langs in de morgen. De onderzoeken gingen door en tegelijkertijd werd duidelijk dat er 2 plekjes vrijgemaakt konden worden op de NICU. Dit betekent dat niet alle drie de kindjes plek hebben in het LUMC. In het Juliana Kinderziekenhuis in Den Haag zijn wel drie plekken beschikbaar op één kamer. Voorafgaand aan de bevalling kwam de internist nog langs omdat Laura haar zout waarden te snel waren gestegen en het infuus er direct uit moest. Eerst verhuisd naar een andere kamer en om ongeveer 17:00uur wordt het vruchtzakje van het meisje doorgeprikt. Op dat moment had de baarmoeder al 3cm ontsluiting. Laura krijgt via het infuus een hormoon dat de ontsluitingsweeën opwekt. Onze eigen verloskundige, Lana, was erbij om ons te ondersteunen in alle hectiek. Het zou een drukke bedoening worden met gynaecologen, verpleegkundigen en kinderartsen. Nadat Laura rustig een tijdje ontsluitingsweeën zat weg te puffen, werd gekeken hoeveel cm er was. Ze schrokken een beetje dat er al zo snel 8cm  ontsluiting was en alles werd snel in gereedheid gebracht. Per kind stond er een team van artsen/verpleegkundigen klaar in de ruimte naast de verloskamer om de premature kindjes op te vangen en te beoordelen. De ontsluitingsweeën heeft Laura weggepuft met behulp van TENS. Dit is pijnbestrijding via elektrische prikkels in je onderrug. Werkte perfect voor haar. De persweeën en het baren  heeft ze zonder pijnbestrijding gedaan. Het was supermooi om haar te zien tijdens het hele proces. Dit was haar moment en ze deed het zoals niemand anders dat zou kunnen. Een vaginale bevalling van een drieling is al redelijk uniek, maar het schijnbare gemak waarmee Laura haar kindjes baarde deed alle aanwezigen versteld staan.

Daar was ze dan, Liva, papa’s prinsesje werd om 22:02 uur geboren. Mike om 22:20 uur en Timo om 22:32 uur. Timo moest geholpen worden door aan de beentjes te trekken ivm stuitligging. De bevalling was voor hem het zwaarste. Liva en Mike zijn binnen twee uur na de bevalling op transport gegaan met de ambulance naar Den Haag. Timo is een nacht op de NICU van het LUMC gebleven omdat hij te zwak was. Na de bevalling begon Laura veel bloed te verliezen door de drie wonden die de placenta’s achter lieten. Zij moest met spoed naar de OK zodat de baarmoeder van binnen onderzocht kon worden. Onder narcose. Heftige momenten, het hele gezin wordt direct uit elkaar gerukt.

Laura was 2,1 liter bloed verloren. Ik ben die nacht bij haar en Timo gebleven. Tante Marina en Debby zijn om 3 uur ’s nachts nog gaan kijken in Den Haag waar Liva en Mike terecht zijn gekomen. Superlief.

Vandaag alweer 32 weken zwanger en ik heb afwisselend best wel zware en goede momenten. Deze temperaturen helpen niet echt mee helaas. Ik maak me er maar niet al te druk over, want het is eenmaal zo en dat verander je niet. Zoveel mogelijk zit ik binnen met mijn voeten omhoog of in een ijskoud voetenbadje. Door de warmte houd ik vocht vast in m’n voeten, onderbenen en handen. Dit kan af en toe wel irritant zijn en doordat ik daarvoor nu veel met mijn voeten omhoog zit, krijg ik wat meer last van m’n bekken. Zoals jullie lezen, krijg ik wel wat meer zwangerschapskwaaltjes, maar over het algemeen vind ik nog steeds dat ik niet echt mag klagen. 🙂

Gistermiddag ben ik weer in het ziekenhuis geweest voor een groei-echo en een afspraak met de gynaecoloog. Het wordt voor de echoscopisten steeds moeilijker om de baby’s goed te kunnen meten. Ze zoeken natuurlijk de plek waar ze nog een beetje ruimte hebben om te liggen en dan ligt het er maar net aan in welke houding dat is of dat meetbaar is. Ook moeten ze erg goed opletten of ze tijdens de meting van 1 baby, wel steeds hetzelfde baby’tje meten bij de verschillende meetpunten. Benen en hoofden liggen zo dicht bij elkaar. Baby C was dit keer wat moeilijk te meten, maar ze heeft er het beste van gemaakt. Alle 3 de baby’s zijn weer goed gegroeid in de afgelopen 2 weken. 🙂 Heel fijn.

De afspraken in het ziekenhuis worden nu elke week. Dit omdat we nu al een super mooie termijn behaald hebben en zo wat meer onder controle staan. Verder is het nu gewoon afwachten. Ze zouden zich elk moment kunnen aandienen, maar het kan ook zomaar nog wat weekjes duren. Wie zal het zeggen…. Ikzelf probeer nu steeds wel wat bewuster te genieten van de bewegingen in mijn buik, omdat ik me realiseer dat het zomaar ineens de laatste keer zou kunnen zijn.

Met 29 weken zwangerschap hebben we een zwangerschapsfotoshoot gedaan. Dit was leuk om te doen en ook grote broer Joeri deed erg goed mee.

De meeste voorbereiding voor de komst van de kleintjes is klaar. De namen zijn bedacht, het geboortekaartje is naar wens ontworpen en klaar, de laatste klusjes in huis zijn ook gedaan, de babykamer is helemaal af en de kasten gevuld met gewassen spullen en de ‘vluchttassen’, voor als de bevalling begint, staan klaar. Waar op dit moment nog aan gewerkt wordt is het vinden van de juiste auto, waar we met z’n allen (en alle autostoelen) in passen. Verder hebben we intakegesprekken gevoerd met verschillende nanny-bureaus die voor ons een nanny aan huis kunnen gaan werven. Wij hebben hier verschillende bureaus voor laten komen, omdat we een bewuste keuze willen maken over bij welk bureau we deze opdracht willen gaan neerleggen.

Rustig aan gaan we verder met dit soort voorbereidingen, zolang ze nog lekker warm blijven zitten. 🙂

Even een stapje terug… Bij acht weken zwangerschap waren we op de fiets onderweg naar de verloskundige en bespraken we de mogelijkheid dat het weleens een tweeling zou kunnen zijn. “Hoeveel tweelingen ken jij nou eigenlijk” zei Laura. Dat is waar, het gebeurt niet vaak. Tijdens de echo zei de verloskundige al na een paar tellen: “oké, ik zie twee kindjes maar ik moet even goed kijken want volgens mij zie ik er nog één” (die blik in haar ogen op dat moment zullen we ook nooit meer vergeten). Kijk maar even goed inderdaad… Het zijn er inderdaad drie en alle hartjes kloppen. Wij hadden beide de slappe lach, dat hebben wij weer. We zijn vanaf de praktijk niet naar huis gegaan om te eten, koken wordt niks vanavond. Dan maar naar de snackbar. Hier hebben we even een tijdje in shock gezeten, wat overkomt ons nou weer. Nog steeds de slappe lach en zo zijn we eigenlijk ook gaan slapen.

De volgende morgen was er toch vooral paniek, vooral bij Laura. Hoe kun je nou in hemelsnaam drie kinderen in je buik hebben, twee oké maar drie? Paniek is geen goede raadgever, dus zo snel mogelijk een afspraak gemaakt bij de afdeling verloskunde in het LUMC. Uiteraard zat het weekend er tussen maar maandag konden we gelukkig terecht. De eerste echo. Het blijkt dat het er inderdaad drie zijn en dat het de meest gunstige vorm van een drieling zwangerschap is. De kindjes hebben alle drie een eigen vruchtzakje met een eigen placenta. Het eerste gesprek. Gelukkig stelde de informatie die wij kregen ons gerust, maar het was ook verwarrend. De nadruk wordt vooral gelegd op de risico’s die er zijn. Om die risico’s te verkleinen hebben we de keus gekregen om na een aantal weken zwangerschap het aantal te reduceren van drie naar twee. Dit was voor ons geen optie. Als de natuur anders beslist oké, maar zelf die keus maken is onmogelijk in onze ogen.

We hebben in de eerste maand nadat we het wisten wel geworsteld met het feit dat we niet echt blij konden zijn over de zwangerschap. De heftigheid van de boodschap, de paniek die je kunt ervaren en de praktische zaken die op je af komen, kunnen er voor zorgen dat het een negatieve lading krijgt. Dit hebben we op een gegeven moment van ons afgeschud en omgezet in dankbaarheid en blijdschap over het feit dat dit ons gegeven is en ons leven enorm zal verrijken op alle denkbare manieren.

Gedurende de hele zwangerschap worden we begeleid in het LUMC. Een drieling zwangerschap is automatisch medisch. Je wordt door je eigen verloskundige direct overgedragen naar het ziekenhuis. In ons geval het LUMC, hier zit in onze regio de specialisatie voor meerlingzwangerschappen. De eerste 24 weken hebben we elke twee weken een afspraak met de gynaecoloog en een korte echo om te kijken hoe onze drie wondertjes zich ontwikkelen. Vanaf 24 weken elke twee weken een groei echo met aangesloten een afspraak bij de gynaecoloog. Ze gaan qua groei en gewicht bizar gelijk op. Ze verdelen netjes de beschikbare buit en houden hierbij ook nog rekening met mama, want die gaat gek genoeg makkelijker door de zwangerschap dan bij die van Joeri. De kindjes liggen alle drie netjes op de gemiddelde groeicurve van een eenling. De uitgebreide echo’s waren bij twaalf weken (nek plooi meting) en bij negentien weken (twintig weken echo).

Tussendoor hebben we in onze eigen verloskundige praktijk nog een pret-echo laten doen voor de geslachtsbepaling. Erg leuk om die meiden weer te zien en zij vonden het ook gaaf om het te doen. Het bepalen van het geslacht is echter wel wat lastiger bij een drieling dan bij een eenling. Gelukkig namen ze er de tijd voor en nadat ook de laatste baby zich eindelijk kenbaar had gemaakt, was de uitslag als volgt: twee jongens en één meisje. Nu nog een manier vinden om de geslachten te delen met familie en vrienden, er was inmiddels al een poultje gemaakt. Het werd een Gender-reveal-party bij ons thuis. Drie mega ballonnen met confetti in de kleur van het geslacht en een lekkere slagroomtaart. Joeri mocht de ballonnen doorprikken, dat vond hij echt genieten. Uiteraard hebben we de spanning erin gehouden door het meisje als laatst kenbaar te maken. Zij liet zich tijdens de echo trouwens ook het laatste zien. Wat een weelde, twee jongens en een meisje erbij. Compleet.

 

In april zijn we met Joeri nog een weekje op vakantie geweest. Quality time met z’n drieën zolang het nog kan. We beseffen dat we ons in een fase van relatieve rust bevinden, al valt er natuurlijk genoeg te regelen en voor te bereiden. Gelukkig voor papa, werkt mama in een babywinkel en is de lijst met spullen snel gemaakt. Ook een andere auto, daar heeft mama vanuit haar expertise wel ideeën over. Drie maxi cosi’s en een autostoel voor Joeri past niet meer in de Fabia. Joeri zou eerst naar een grotere kamer gaan maar door de komst van drie baby’s krijgen zij even voorrang. Joeri slaapt inmiddels wel in een grote jongens bed!

Vorige maand hebben we een rondleiding gekregen op de afdeling Neonatologie in het LUMC. Hier komen onze kindjes terecht als ze net geboren zijn. Een drieling zwangerschap leidt per definitie tot vroeggeboorte en afhankelijk van hoe vroeg ze geboren worden, is de hulp die ze hier ontvangen intensief of minder intensief. Je kunt je voorstellen dat bij een vroeggeboorte de omgeving en de functie van de baarmoeder nagebootst moet worden. Dit zal er toe leiden dat ze een periode in de couveuse doorbrengen.  De mogelijkheid bestaat dat op het moment suprême de  kindjes niet in het LUMC gehuisvest kunnen worden omdat er geen plek is voor drie tegelijk. Er zijn twaalf ziekenhuizen in Nederland die over zo’n afdeling beschikken. Dit impliceert gelijk ook dat je er rekening mee moet houden dat de bevalling buiten je eigen regio kan plaatsvinden.

De laatste afspraken met de gynaecologen gingen vooral over de bevalling. Voor ons was meteen aan het begin van de zwangerschap al duidelijk, ondanks dat het een drieling is, dat wij graag voor een natuurlijke bevalling willen gaan. Toen er bij de eerste afspraak dan ook gesproken werd over een keizersnede hebben we dat meteen aangegeven. Nu dat moment steeds dichterbij komt, hebben we daar dus veel over gepraat en besproken wat de risico’s daarvan zijn. We moeten er namelijk wel rekening mee houden dat als het tijdens een natuurlijke bevalling niet goed gaat met bijv. het 2e of 3e kindje en er snel gehandeld moet worden, dat er dan toch een spoedkeizersnede wordt voorbereid. In de buik liggen 2 kindjes onderaan naast elkaar en 1 kindje ligt er dwars bovenop. Nu bleek met de groei echo bij 28 weken zwangerschap dat het kindje wat het laagste lag in volkomen stuitligging lag. Het kindje daarnaast wel netjes in hoofdligging. Door deze ligging is onze situatie met wens tot natuurlijk bevallen besproken in een artsenoverleg. De kans dat er door de kindjes nog gedraaid kan worden schatten ze namelijk erg klein in. En natuurlijk bevallen met een drieling waarvan de 1e in een stuit ligt, heeft niet de voorkeur. Vandaag hadden we de 30 weken groeiecho en tot ieders verbazing blijkt het kindje dat in stuit lag gedraaid te zijn naar hoofdligging. We zijn helemaal blij! De gynaecoloog was ook blij verrast. Ze had al een slechtnieuwsgesprek voorbereid, omdat in het artsenoverleg besloten was dat in de vorige ligging van de kindjes de risico’s te groot waren voor natuurlijk bevallen. Nu is natuurlijk bevallen zeker weer een optie 🙂 . De kindjes waren alle 3 ook weer mooi gegroeid in de afgelopen 2 weken. Ze buigen iets af van de gemiddelde groeilijn, maar dat is heel logisch met een drieling.

Het wordt nu wel echt zwaarder voor mama, de ene dag meer dan de andere dag. De kindjes groeien goed dus de buik van mama ook. Ze doen het alle vier ongelofelijk goed! De ochtenden gaan nog goed, maar in de middag en de avond is de energie er niet meer. We proberen het nu zo te organiseren dat er aan het eind van de middag altijd iemand extra bij is om een handje te helpen. Zo komt niet alles op papa’s schouders terecht, als hij uit zijn werk komt. Daarnaast hebben we sinds kort een schoonmaakster. Het kamertje is klaar en ze zijn van harte welkom maar ze moeten nog even blijven zitten… Heel onwerkelijk om de drie wiegjes naast elkaar te zien staan en te beseffen dat er straks drie mensjes zijn die wij onze liefde mogen geven.