Laura is nadat ze van de verkoeverkamer kwam ’s nachts nog langs Timo geweest bij de NICU. Ze mocht even buidelen met hem maar dit was te zwaar voor haar. Eigenlijk was het staartje van de bevalling te heftig geweest. We hebben een paar uur geslapen in onze nieuwe kamer in het Geboortehuis 2. Ik wilde het liefste direct naar Den Haag maar Laura had mij nog nodig. Naast alle onderzoeken en infusen kwam er nu ook het op gang brengen van de borstvoeding bij. Laura is goed geholpen door de lactatiekundige en de eerste druppel was een feit.
In de loop van de morgen werd duidelijk dat Timo zijn broertje en zusje achterna kon naar de Neonatologie in het JKZ. De ambulance werd geregeld en rond een uur of 14 ging hij op transport. Ik was er net iets eerder en kon hem daar verwelkomen in de drieling kamer. Liva en Mike waren al gesetteld en papa mocht lekker buidelen met allebei. Dat was een heerlijk moment. Sinds de renovatie 4 jaar geleden is dit de eerste drieling op de afdeling.
Nu mama nog. Het was nog even spannend of zij ook al die dag naar de verpleegafdeling in Den Haag mocht. De zwangerschapsvergiftiging en het bloedverlies spelen nog best een grote rol. Uiteindelijk op de late avond met de ambulance naar Den Haag. Was erg wennen voor Laura. Nieuw ziekenhuis, andere mensen. Voor het slapen gaan nog even bij de kindjes gekeken. Ik heb mij ook weer geïnstalleerd op de slaapbank. Niet erg comfortabel maar ik durfde uiteraard niet te klagen hierover naast mijn sterke vrouw…
We zijn echt goed begeleid in het LUMC. Wat voelde wij ons prettig bij de liefdevolle en adequate zorg van de mensen in het LUMC. Het team van alle mensen die bij de bevalling aanwezig waren, waren voor Laura haar gevoel de juiste. Ze voelde zich erg op haar gemak ondanks dat er denk 20 man/vrouw aanwezig waren. De gynaecoloog die ons de gehele zwangerschap begeleid had is zelfs bij de bevalling gebleven, terwijl haar dienst er al op zat. Zo ontzettend fijn en lief! Dank aan alle medewerkers die ons in het hele proces begeleid hebben. Ook is onze dank groot voor onze 1e lijns verloskundige, Lana, die de gehele bevalling bij ons is geweest. Wat een fijne steun en toeverlaat!
Maandag 6 augustus. Grote broer Joeri op bezoek. Trots, onwennig. Mooi om het hele gezin bij elkaar te hebben. Helaas was dit van korte duur. Mike had maandagmorgen zijn eerste dipje in de ademhaling. Later op de dag tijdens het buidelen met mama kreeg hij weer een dip. Dit betekende wsl dat hij ziek is en er werd adequaat gereageerd en gestart met antibiotica. In de avond begonnen de dips serieuze vorm aan te nemen en werd besloten hem naar de NICU van het LUMC terug te verhuizen. In Den Haag kreeg hij nog een tube en werd hij aan de beademing gelegd. Afscheid nemen van mama….Vervolgens ging hij weer in de ambulance naar Leiden. Heart breaking…
Papa er achteraan met Opa en oma van Zoen. Hij is stabiel de nacht in gegaan. Ik heb nog getwijfeld om bij hem in de kamer op de bank te crashen. Uiteindelijk besloten thuis te slapen en mijn grote vriend Joeri te zien. Voordat ik ging slapen belde Laura om 01:00uur om te vertellen dat de arts haar wakker had gemaakt. Mike had per ongeluk een dubbele dosis antibiotica gehad. Weer geen nachtrust….
In de morgen van 7 augustus heeft papa lekker met Joeri op het grote bed tv gekeken en geknuffeld. Daarna naar Leiden om de triplets aan te geven op het stadhuis. De afspraak was niet goed gegaan maar ik mocht gelukkig tussendoor nadat ik het verhaal vertelde. Erg fijn.
In het LUMC was inmiddels bloed in Mike zijn ontlasting gevonden. Alarmfase 1. Er werd een foto gemaakt van zijn darmen en het bleek dat er luchtbellen in de darmwand zaten. Alarmfase 2. Het ziektebeeld duidt op een NEC (Necrotiserende darm). De darm is ontstoken en sterft af waardoor deze lek raakt. Het kan soms nodig zijn een stuk darm te verwijderen. De expertise hiervoor zit niet in het LUMC. Na een rondje bellen bleek dat er in het UMC in Groningen (Beatrix kinderziekenhuis) een bedje vrij was. Arme Mike moest dus weer verhuizen naar een ander ziekenhuis. Om een uur of 17 ging hij op transport. Fijn dat Jeroen, een vriend van ome Ronald, één van de ambulance medewerkers was. Een lange rit over de hobbelige A6 volgde.
Papa had thuis één rugtasje gepakt met wat spulletjes. Achteraf waren twee schone onderbroeken een iets te positieve inschatting. Tante Marina is mee gegaan om te rijden en mij daar te steunen. Heel fijn. Om 21 uur op de afdeling bij Mike. De verpleegsters hadden al een kamer in het Ronald McDonald huis voor ons gereserveerd. Ondanks alle ellende voelde het wel als een warm bad door alle betrokkenheid.
Jeetje wat een verhaal! En wat slaan jullie je er weer zo goed en kranig doorheen… hopelijk gaat het snel beter met Mike en kunnen jullie allemaal bij elkaar zijn en van elkaar genieten!
Kus en knuffel Marieke