Ziekenhuis nummer vier in de rij. De laatste horde die genomen moet worden voordat we thuis zijn met elkaar. 1 week in het Alrijne ziekenhuis. Het is echt weer fijn om ’s nachts in je eigen bed naast je partner te slapen. De dagen zijn voor ons wel hectisch geworden. Elke dag een volksverhuizing van Roelofarendsveen naar Leiderdorp. De drieling is in goede handen maar het is wel zaak dat wij als ouders zoveel mogelijk de verzorging doen om hiermee bekend te raken. Rust en bijslapen na alle hectiek is er dus niet echt bij. Dat valt wel een beetje tegen. Gelukkig hebben de verpleegsters begrip voor de situatie en zitten ze ons niet te veel op de huid. Als we onze rust willen pakken dan kan dat.
Het is nog geen roze wolk. We hebben nog steeds een medische indicatie voor de drieling. Liva en Timo moeten nog goed hun voedingen via de fles leren drinken en Mike is nog herstellende van zijn infecties en moet zijn antibiotica kuur nog afmaken. Wat we nog niet verteld hebben, tijdens de eerste echo van Mike zijn hoofd in het JKZ is een kleine bloeding gevonden. Dit is niet helemaal vreemd bij premature kindjes maar wel iets om in de gaten te houden. In het Alrijne ziekenhuis heeft dit dus ook de aandacht.
Zondag proberen we onze weg te vinden. Kennis maken met de verpleegsters. De nieuwe “regels” zo snel mogelijk eigen maken. Zo is er op de kamer waar de drieling ligt een lijst waar je als ouders kunt aangeven wanneer je er bent om te helpen met de verzorging. Ouders zijn altijd welkom op de afdeling en de mogelijkheid is er voor één van de ouders om te blijven slapen. Ouders krijgen ook een parkeerkaart voor de periode van een week. In- en uitrijden wanneer je maar wilt, dat scheelt een berg geld en irritatie. Joeri is ook mee en vindt vooral de speelkamer erg interessant. Zaterdag stond er op de kamer al een mooi vliegtuig op hem te wachten, dat was wel een favorietje. Mike ligt als enige nog aan de monitor zodat zijn hartslag, ademhaling en zuurstofgehalte in zijn bloed continu in beeld is. De verpleegster verteld dat de arts denkt dat Mike vandaag al van de monitor af kan maar als wij het te snel vinden hoeft het nog niet. Voor ons is vandaag inderdaad te snel. Na het ziekteverloop dat hij al achter de rug heeft, vinden wij dit best spannend.
Het valt niet mee om een beetje op tijd in het ziekenhuis te zijn. We vinden het stiekem ook wel lekker om een beetje te snoezelen in bed met zijn drietjes. Heerlijk, TV op de slaapkamer aan en een beetje knuffelen. Vandaag is Tamira er voor de schoonmaak, ze schrok er van dat we weer thuis zijn. Surprise! Maandag is een compleet andere dag. Het is duidelijk merkbaar dat de afdeling weer goed bezet is met personeel. De rij voor de kamer van de drieling is lang. Zo komt er een pedagogisch medewerker langs, een maatschappelijk werkster, een lactatiekundige, een arts-assistent een fysiotherapeut en ook de verpleegsters lopen de hele dag in- en uit. Vandaag hebben we ook met Jennifer van de thuiszorg gebeld. Dit contact is er in de voorgaande weken ook al geweest. We hebben ze steeds op de hoogte gehouden van de situatie. We hebben recht op 80 uur hulp vanuit de gemeente en er moet een startdatum bepaald worden. Mike is vandaag van de monitor af en mag ook in een open bedje met twee kruiken. Wij vinden het erg spannend, vooral op het moment van naar huis gaan. We zien dat Mike de afgelopen dagen best veel melk terug geeft en we hebben de indruk dat hij best nog wel ziek is als we hem vergelijken met de andere twee. We hebben de verpleegster gevraagd of de kinderarts naar hem kan kijken. Dit gaat vandaag niet gebeuren, morgen wel. We kunnen wel altijd bellen naar de afdeling om te vragen hoe het gaat.
Dinsdags gaat Joeri altijd naar het kinderdagverblijf. Het is vandaag de eerste dinsdag na de zomervakantie. We hebben besloten om Joeri niet weg te brengen vandaag. We vinden het belangrijk om eerst met het hele gezin een ritme te vinden na de hectische periode. We denken ook dat het niet verantwoord is om hem weg te brengen nadat hij ons drie en een halve week nauwelijks gezien heeft. Ik ben langs geweest bij het kinderdagverblijf om de situatie uit te leggen. Joeri heeft een heel lief vriendinnetje op het kinderdagverblijf, Jill. Zij heeft in de vakantie verschillende knutselwerkjes voor hem gemaakt en was erg teleurgesteld dat hij niet kwam. Wel heel lief van haar! Joeri was er wel van onder de indruk toen ik hem thuis de map met de werkjes gaf. In het ziekenhuis heeft de dienstdoende kinderarts Mike onderzocht, zij heeft geen bijzonderheden kunnen ontdekken. We moeten er op vertrouwen dat hij het zelf allemaal weer kan. Timo gaat vandaag van 8 naar 7 voedingen per dag. Vandaag zijn de pedagogisch medewerker, maatschappelijk medewerker en de lactatie kundige langs geweest in de kamer van de drieling. In de avond ben ik er weer voor het eerst op uit geweest voor werk. Eigenlijk is er nog geen ruimte voor werk maar eenmaal aangekomen bij de betreffende brug om metingen uit te voeren gaat alles gewoon op de automatische piloot en gaf het achteraf best een voldaan gevoel.
De volgende ochtend hebben we eerst een opdracht verzorgd aan een bureau wat werving en bemiddeling verzorgd voor een gastouder aan huis. We denken dat het voor onze situatie beter is de drieling thuis te houden op de dagen dat Laura weer gaat werken en dat er dan een “nanny” in huis is voor de verzorging van de drieling. We hebben een profiel opgesteld met eigenschappen en vaardigheden die wij belangrijk vinden. Het bureau, Grote Zus, gaat de werving starten. Joeri gaat vandaag niet mee naar het ziekenhuis. Hij mag zelf kiezen en vindt het fijn om bij opa en oma te spelen. Dat is prima, na de intense weken is het goed dat hij opa en oma nog steeds ziet en langzaam weer went aan de nieuwe situatie. Om 11:00 uur een afspraak met de kinderarts. Er volgt een update van zaken rondom de drieling en voorzichtig wordt vooruit gekeken. Liva en Timo doen het al heel goed, zij zouden voor het weekend al naar huis mogen als het zo door gaat. Liva heeft inmiddels ook een minimale intake gekregen en gaat net als Timo naar 7 voedingen. Wij hebben aangegeven dat we het niet zien zitten dat ze weer gescheiden worden. Vooralsnog wordt hier nog niet moeilijk over gedaan en het ziet er naar uit dat Timo en Liva het weekend nog kunnen blijven. Later op de dag heeft een pedagogisch medewerkster de drieling gefilmd tijdens een verzorgingsmoment. Het idee is dat we dit later terug kijken en hierbij de interactie tussen ons en de kinderen bespreken (Video Interactie Begeleiding). Aanvankelijk zou het tongriempje van Timo vandaag gekliefd worden maar dit is uitgesteld tot morgen omdat de drieling ook naar Radiologie moest voor een scan van de hersenen. Voor Timo en Liva is dit de laatste keer als er niets vreemds te zien is. Het is de vraag of de bloeding in Mike zijn hersenen afgenomen is. ’s Avonds ben ik weer aan het werk geweest bij een brug. In mijn enthousiasme ben ik volle bak de trap op met mijn hoofd tegen een luik aan gerend dat niet helemaal open was. Gelukkig had ik een helm op maar het was wel even een seintje dat ik niet te hard van stapel moet lopen.
Donderdagmorgen even wat leuks. Er komt een fotografe (Rachel Viersma) een reportage maken van de drieling. Dit hebben wij aangevraagd via stichting Early Birds. Als je kind prematuur is en langer dan 3 weken in het ziekenhuis ligt kom je in aanmerking en heb je op deze manier een mooi aandenken aan een heftige periode in je leven. Joeri was er ook bij zodat er een reportage van het hele gezin gemaakt kon worden. Tijdens een verzorgingsmoment maakte Rachel mooie plaatjes. Om 13:00uur hebben we een afspraak met Julia van maatschappelijk werk. Dat was wel weer even nodig. Het beseft komt langzaam maar zeker dat we er emotioneel best wel doorheen zitten. De tranen vloeiden rijkelijk bij Laura en bij mij. We worden ons bewust van elkaars emotionele toestand en dat is goed. Om 14:15 gaan we met Timo naar de KNO arts voor zijn tongriempje. Hier was een arts die uitspraak ging doen of het wel of niet nodig is om het riempje te klieven. Dit was het meest droge moment van de hele week..”Ik kijk even en als het nodig is knip ik gelijk. Ja hoor, dat is wel nodig…knip”. Timo stak gelijk zijn tong ver uit zijn mond! De geboorte kaartjes van de drieling waren inmiddels bezorgd en konden op de post gedaan worden. Er moest nog wel wat handwerk worden verricht. Debby en Marina zijn ’s avonds komen helpen en het was in een avondje gefikst. De kaarten zijn speciaal ontworpen voor de drieling, dit kun je wel aan Laura over laten.
Vrijdag krijgen we instructie van de verpleegster over het toedienen van alle medicijnen/vitaminen als we weer thuis zijn. Om 12:00uur een artsengesprek. Zoals verwacht mogen Liva en Timo naar huis maar ze begrijpen onze situatie we krijgen de toezegging dat ze het weekend nog mogen blijven. Het is nog maar de vraag of Mike na het weekend al naar huis mag, het is zaak dat Mike in het weekend zijn flesjes ook goed gaat leeg drinken zodat hij ook mee mag. De tijd dringt dus. Mike drinkt uit een Difrax fles. Hier zit in de bodem een siliconen ventiel zodat er geen vacuüm is tijdens het drinken waardoor het voor de baby’s makkelijker wordt. Laura heeft gaandeweg de week al geconstateerd dat het ventiel na het uitkoken niet eerst open geknepen wordt. Zij weet vanuit haar expertise dat dit nodig is omdat het ventiel anders niet open gaat tijdens het drinken. Zij heeft dit aangegeven bij de verpleegsters. Zij hebben vanaf vandaag de instructie van Laura gevolgd en wat denk je… Mike drinkt zijn flesjes nog beter leeg dan Liva en Timo! Wij hebben er dus alle vertrouwen in dat we maandag met z’n allen naar huis gaan! Vandaag heeft Laura de drieling ook om beurten borstvoeding gegeven. Mike mocht voor het eerst bij mama aan de borst en heeft een volledige voeding op. Op de achtergrond is buurman Marco bezig met een schema waarin verschillende mensen uit de buurt gaan koken en wassen voor ons om ons te ontlasten. Superfijn. Vandaag kregen we bericht dat hij het schema rond had voor de komende maand. Ik blijf vannacht bij de baby’s op de kamer slapen om te ervaren hoe het is ze om te verzorgen in de nacht. Ik denk dat de verpleegsters het wel mooi vonden dat een papa in z’n eentje de uitdaging aan gaat. De voedingsmomenten waren om de drie uur. De verpleegsters warmden de melk op en ik gaf de flesjes. Ik was serieus anderhalf uur per voedingsmoment bezig. Ze kwamen telkens wel keurig om beurten. Tussen de momenten door kon ik dus anderhalf uur slapen. Pittig.
Zaterdag hebben we een afspraak om de video die woensdag is gemaakt te bespreken. Erg leuk en leerzaam om te kijken hoe je zelf bezig bent tijdens een verzorgingsmoment en hierbij de vertaling te krijgen hoe de interactie tussen jou en je kind is. Het maakte ons best een beetje trots om te ervaren dat we eigenlijk bijna alles intuïtief al goed deden vanuit pedagogisch oogpunt gezien. Dat geeft de burger moed! Wat ik persoonlijk mooi vond om te leren is dat een kind continu begrenzing zoekt met zijn armen en/of benen. Als een kind met de armen fladdert kan even de armen aanraken al voldoende begrenzing geven om weer rustig te worden en de armen naar het lichaam te brengen. Dit kun je ook weer vertalen naar latere leeftijd en hierbij bedenken dat oudere kinderen ook begrenzing nodig hebben maar dan op een andere manier. De dienstdoende arts heeft in de gaten dat Mike zijn flesjes plotseling goed leeg drinkt en hij krijgt ook een minimale intake. Alles wijst erop dat het gaat lukken om maandag naar huis te gaan en alles wijst er ook op dat Mike iedereen weer versteld doet staan nu hij een eindsprint heeft ingezet. Koppige, eigenwijze Mike… met een beetje hulp van mama.
Zondag is een drukke dag. Iedereen wordt opgetrommeld om het huis in gereedheid te brengen voor de thuiskomst van de drieling. We waren er al redelijk klaar voor maar op het laatste moment had Laura nog het besef dat het best handig zou zijn om beneden ook een commode te hebben. Verder moest het huis nog versierd worden en moesten er nog wat schilderijtjes opgehangen worden. Op het keuken raam wordt een mooie raam stikker geplakt met teksten en afbeeldingen in dezelfde stijl als op het geboortekaartje. Ook dit kun je wel aan Laura over laten. Tussen alle bedrijven door doet Laura nog steeds haar bloeddruk meten omdat ze hier nog medicatie voor krijgt. Zij overlegd de uitslag dan met de huisarts en die bepaald of de medicatie al verlaagd kan worden.
Maandag 3 september… We zijn inmiddels een maand onderweg. Niets vermoedend gingen we op 2 augustus naar het LUMC. Na de bevalling werden we als gezin uit elkaar gerukt en volgde een moeizame weg langs verschillende ziekenhuizen. Vandaag is het feest, hier hebben we ons de afgelopen week al enorm op verheugd. Ik voelde me de koning te rijk toen ik samen met Laura en Joeri en 3 lege Maxi Cosi’s het Alrijne ziekenhuis in liep, bereid om met iedereen een praatje te maken die dat maar wilde. Op de kamer van de drieling werden zij nog voor de laatste keer onderzocht. Verschillende mensen praatte nog tegen ons en het zal vast heel belangrijk zijn geweest maar het kwam niet meer binnen. Het was voorbij. Het gaat beginnen. Ik kan niet omschrijven hoe ik me voelde toen we door het ziekenhuis liepen met de drie gevulde Maxi Cosi’s. Zo trots. Al die weken heb ik altijd het vertrouwen gehad dat we aan het einde van de rit met z’n zessen naar huis zouden gaan. Ik heb het ook uitgesproken, maar als het dan echt zo is… onbeschrijfelijk mooi. Op naar het volgende hoofdstuk!
Mooi verslag weer broer! ♡