Liva, Timo en mama in Den Haag – week 1

Jos heeft een hele mooie blog geschreven over de avonturen en belevenissen rondom Mike en hem in Groningen. Ik ga ook proberen om jullie in deze blog een stukje mee te laten kijken in het prille leventje van Liva en Timo met mama in Den Haag. Doordat ik nog erg zwak ben heb ik niet alles zo gedetailleerd bijgehouden als Jos en is er veel langs me heen gegaan ( helaas ), maar ik ga m’n best doen het zo compleet en duidelijk mogelijk te verwoorden.

Liva, Mike en Timo liggen aan een monitor. Hiermee wordt jullie hartslag, ademhaling, temperatuur, bloeddruk en saturatie ( zuurstofgehalte in je bloed ) in de gaten gehouden.

Maandag 6 augustus

Nadat onze lieve zoon en broertje Mike overgeplaatst is naar het LUMC in Leiden en papa met hem meegegaan is, is mama erg verdrietig. Gelukkig zijn de verpleegsters hier op de neonatologie afdeling erg lief en vangen me op. Ze stellen voor om even Liva aan de borst te proberen, zodat ik even wat positiefs kan ervaren. Erg fijn. Al snel komen ome Ronald en oma Jenny binnen. Ome Ronald heeft oma jenny gebracht, zodat zij bij mij kan blijven slapen op de verloskunde afdeling, zodat ik niet alleen ben in deze heftige situatie en zij mij kan helpen ( naast de verpleging ) waar dat nodig is, omdat ik nog heel erg zwak ben.

Ikzelf lig dus hier in het Haga ziekenhuis opgenomen op de verloskunde afdeling, vanwege de zwangerschapsvergiftiging en de zware bevalling, om daar verpleegt te worden. En Liva en Timo liggen op de neonatologie afdeling, waar zij verzorgd worden door andere verpleging. Gelukkig liggen die 2 afdelingen naast elkaar. Maar ik ben zo zwak dat ik steeds met mijn bed naar m’n kindjes gebracht moet worden. Ik kan op dit moment nog niet alleen van mijn bed naar het toilet lopen.

‘s Nachts werden wij gewekt door de kinderarts van de neonatologie afdeling. Deze kwam 2 dingen vertellen. Ten eerste dat ze per ongeluk ‘s middags een dubbele dosis antibiotica hadden gegeven aan Mike. En ten tweede dat Liva haar infuus steeds sneuvelde waardoor ze ervoor gekozen hadden om bij haar een diepe lijn aan te brengen in haar arm, omdat die langer blijven zitten en ze dan niet zo vaak geprikt hoeft te worden voor een nieuw infuus. Dit was geslaagd en Liva had zich goed gehouden tijdens deze ingreep.

Dinsdag 7 augustus

Alles gaat wat langzaam over de gehele dag, dat heb ik gister al gemerkt. Vaak moet ik wachten totdat de verpleging komt om me te helpen met mijn verzorging en tijd hebben om mij bij mijn kindjes te brengen. Deze ochtend ben ik dan ook aan het einde van de ochtend naar Liva en Timo gebracht. Ik heb even lekker aan de couveuses gezeten en naar ze gekeken. Met de lunch werd ik gebeld door Jos dat ze in het LUMC bloed in Mike z’n ontlasting hadden gevonden. Ik was meteen erg in paniek, heb erg veel gehuild en wist me even geen raad. M’n moeder heeft de verpleging op de hoogte gebracht en al snel kwam mijn verpleegster van die dag even met me praten en mij troosten. Verder kwam de kinderarts van de neonatologie afdeling bij me langs om te vertellen dat ze even met het LUMC had gebeld en mij uit te leggen wat er aan de hand was.

Wat een heftige middag was dit, en dus ook weer geen tijd om te rusten.  Uiteindelijk heeft de verpleging van de neonatologie mij opgehaald in mijn kamer en gezegd dat het goed is om even met Liva en Timo te buidelen, voor wat positieve energie. Ik vond dat heel erg spannend en vroeg me af of zij dan mijn angst en verdriet over Mike niet zouden voelen. Maar uiteindelijk was het een hele goede keuze. Het voelde erg fijn om de verbinding met mijn lieve kindjes hier te ervaren. Ik werd er erg rustig van en was even helemaal in dat moment.

Uiteindelijk hebben we gehoord dat Mike overgeplaatst werd naar Grongingen. Dat was erg heftig, omdat het zo ver weg is en ik het erg moeilijk vond dat mijn zieke kindje en mijn lieve man dan zo ver weg van mij waren. Ik mis ze allebei heel erg. 1 van mijn kindjes die nog maar net uit mijn buik was, nu al zo ver weg, zonder dat ik hem echt goed heb kunnen bekijken of aanraken. Ik voel me verscheurd, ons mooie gezin op 3 verschillende plekken, waar je allemaal tegelijk wil zijn. Maar ik was ook erg dankbaar voor het feit dat Jos met Mike mee kon gaan en dat tante Marina meeging om Jos te ondersteunen. Mijn moeder bleef nog een nachtje bij mij.

Woensdag 8 augustus.

Aan het einde van de ochtend na het ontbijt en de verzorging voor mij ben ik naar Liva en Timo gebracht. Daar heb ik heerlijk met ze gebuideld. Wat is dat een fijn gevoel. Op dit moment kan ik m’n emoties even los laten en helemaal van het moment met deze 2 schatjes genieten. Ik word er erg ontspannen van.

Liva en Timo hebben al een speentje en kunnen echt al heel goed op hun speentje zuigen.

s’ Middags komt Debby hierheen om oma Jenny af te lossen en een nachtje bij mij te slapen. Ome Jack komt ook even op bezoek en komt oma Jenny weer ophalen. Later komen opa en oma van Zoen ook nog even langs met Joeri, want die mis ik natuurlijk ook heel erg. Samen met Joeri ben ik even bij Liva en Timo gaan kijken. Mike z’n couveuse was op dat moment weggehaald en Joeri kwam binnen op de suite en zei meteen; Hé, Waar is die andere nou.? Hij snapte er even niks van. Ik heb het hem geprobeerd uit te leggen, maar ik denk dat het pas echt duidelijk werd toen hij in de loop van de week in Groningen is geweest.

Even hebben we met Joeri gespeeld in het Ronald McDonald huis en daar een bakkie gedaan.

Na het avondeten heb ik met een maatschappelijk werkster gepraat, om alles even op een rijtje te krijgen wat er allemaal gebeurd is in een paar dagen tijd. Want wat is het veel allemaal. En ik heb het gevoel dat ik stukken mis.

De verpleging van de verloskunde afdeling was vanmorgen al begonnen over dat ik snel ontslagen zou gaan worden. Dat begreep ik echt helemaal niet, want ik kon lichamelijk nog helemaal niks en had geen idee waar ik dan heen zou moeten gaan. Het Ronald McDonald huis zat vol en ik had vanaf daar lichamelijk in mijn eentje nooit bij Liva en Timo op de afdeling kunnen komen. Gelukkig is de verpleging van de Neonatologie afdeling meteen gaan kijken wat zij voor mij kunnen betekenen hierin, omdat zij inzagen dat deze situatie niet te doen was voor mij. Ik mocht uiteindelijk na veel praten, bloedonderzoek en bloeddruk metingen toch nog een nachtje opgenomen blijven.

Jos en ik bellen elke dag wel met elkaar om bij te kletsen wat er allemaal speelt aan de andere kant van het land. Beide kanten op natuurlijk. Jos mist alles wat er hier gebeurd met  Liva en Timo. En ik ben bijna de hele dag bezig met hoe het met Mike gaat. Daarnaast missen we beide Joeri natuurlijk ook.

Donderdag 9 augustus

Vandaag begon de verpleging vanmorgen weer over dat ik vandaag ontslagen zou worden. Zij beginnen dan over protocollen dat je met een zwangerschapsvergiftiging 4 dagen opgenomen blijft na de bevalling. Ik leg dan elke keer weer uit dat ik graag zou willen dat ze naar mijn specifieke situatie kijken. Ik ben ook veel bloed verloren, heb een ziek kindje in Groningen waar mijn man ook is en ik ben hier dus ‘alleen’, ik woon hier 45 min. Rijden vandaan en lichamelijk ben ik nog helemaal niks. Ondertussen wordt ik wel rondgereden in een rolstoel i.p.v. in het ziekenhuisbed. Maar in mijn eentje kan ik dat natuurlijk niet. Om deze reden heb ik ook gezegd dat ik een arts wil spreken vandaag.

Debby doet vandaag allerlei organisatorische dingen voor mij. Wie er morgen bij mij kan zijn ter ondersteuning en met verschillende mensen bellen om de sutuatie uit te leggen. Daar heb ik echt de tijd en energie niet voor.

Aan het einde van de ochtend ben ik bij Liva en Timo. Timo heeft geprobeerd om uit de borst te drinken. Dat gaat al best wel goed voor zulke kleine kindjes vind ik.  Daarna heb ik lekker gebuideld met de kids. Wat is dat toch fijn zeg..!

s’ Middags zorgt Debby ervoor dat ik eindelijk sinds de bevalling eens een keer kan gaan rusten na de lunch, om een beetje wat slaap te gaan pakken. Haar briefje op de deur met ‘niet storen’ heeft niet geholpen. De arts kwam binnen toen ik net in slaap viel. Hij heeft naar me geluisterd en ik had het idee dat hij mij wel begreep. Omdat mijn bloeddruk de hele week mega schommelt wil hij dat ik nog minimaal 24 uur blijf opgenomen. En dat deze 24 uur de bloeddrukmetingen op betere tijdstippen afgenomen worden. Nu hebben ze het heel vaak gedaan voor de medicatie waardoor hij geen beeld heeft van wat de medicatie doet.

De verpleging van de neonatologie afdeling heeft ondertussen voor mij een speciale uitzondering gemaakt en een kamer op hun afdeling waar normaal een moeder met kind ligt, voor mij gereserveerd, omdat deze leeg staat. Deze kamer is schuin tegenover de drielingsuite waar Liva en Timo liggen. Heel fijn en warm gevoel dat zij zo met mij meedenken en mij een warm welkom gevoel geven. Nu weet ik tenminste dat als ik ontslagen wordt, dat ik op een goede plek kom, waar ik mezelf hopelijk prima ga redden.

Vrijdag 10 augustus

Ook vandaag begon de verpleging van de verloskunde afdeling meteen over ontslag. Waarop ik weer mijn verhaal deed, maar ik was er ondertussen wel klaar mee. Ben heel erg blij met de kamer die ik op de neonatologie kan krijgen en ga daar veel liever zitten met allemaal warme mensen om me heen en lekker dichtbij 2 van mijn kindjes. Er wordt dan ook goed voor me gezorgd, het is namelijk inclusief ontbijt, lunch en avondeten.

Tante Lynn is vanmorgen langsgekomen met een tas vol lekkers..! Ze heeft wel even op mij moeten wachten, want ik heb Liva aan de borst gehad en daarna heerlijk gebuideld met Liva en Timo. Daarna kwamen er artsen een echo maken van het hoofd van Liva en Timo. Dit gebeurd standaard bij premature kindjes om te kijken of alles er goed uit ziet. Gelukkig was alles helemaal goed, geen gekke dingen te zien! 🙂

De arts van de verloskunde afdeling heeft mijn medicatie voor de hoge bloeddruk verhoogt en daarna het ontslag in werking gezet. Ik moet met mijn huisarts de controle van de bloeddruk en medicatie regelen. Dat is voor mij op dit moment onmogelijk, ik kan eindelijk zelfstandig lopen van m’n bed naar het toilet, zonder dat ik me overal aan vast moet houden. Daarnaast heb ik hier geen auto en mijn huisarts zit op 45 minuten rijden vanaf dit ziekenhuis. Maar daar wordt geen gehoor aan gegeven. Na overleg met mijn huisarts heb ik geeist dat ze hier mijn bloeddruk nog controleren. Dat gaan ze nu nog 2 keer doen en daarna kijken ze verder. Er had wel een hele lieve zuster dienst op het moment van mijn ontslag, zij luisterde goed naar mij en begreep de situatie. Zij heeft mij in een rolstoel meegenomen naar de ingang van het ziekenhuis om daar een rollator te huren, zodat ik me wat zekerder zou voelen bij het lopen. Ook de verpleegster van de avonddienst die ‘s avonds mijn ontslagpapieren kwam brengen op de neonatologie was erg lief. Ik zat er echt helemaal doorheen. Ik wist dat deze kamer beter voor me zou zijn, maar moest weer wennen aan een nieuwe situatie en ik had ook nog eens mega stuwing in mijn borsten deze dag. Daarnaast kreeg ik vandaag hele mooie foto’s opgestuurd van Mike nu zijn beademing er af was gegaan. Ik realiseerde me ineens dat ik zonder deze foto’s helemaal niet wist hoe mijn kleine mannetje eruit ziet. Ik heb hem helemaal nog niet echt kunnen bekijken in het echt. Hartverscheurend vond ik dat, hij is morgen al een week oud en ik heb hem al die tijd al moeten missen. Onmenselijke situatie, ik heb jou 7 maanden bij me gedragen en daarna zijn we uit elkaar gehaald. Daarom heb ik vanavond heel lang met Jos aan de telefoon gezeten, veel gehuild en even steun bij hem gezocht.

Een mooi lichtpuntje van deze dag: Timo is van zijn infuus verlost. Deze heeft hij niet meer nodig. Via het infuus krijgen ze extra ‘voeding’.

Zaterdag 11 augustus

‘S Ochtends komen opa en oma van Zoen met Joeri op visite in Den Haag. Samen zijn we in het Ronald McDonald huis even gaan spelen. Joeri vindt het er geweldig, er staat een groot vliegtuig, brandweerman verkleedkleren, een treinbaan, een auto garage en fietsjes. Heerlijk om Joeri ook weer even te zien en te knuffelen.

Toen we daarna nog eventjes bij Liva en Timo zijn gaan kijken, had de verpleegster ze samen in 1 couveuse gelegd, zodat ze weer even lekker dicht bij elkaar waren. Geweldig om te zien.

’s Avonds heb ik Liva even laten oefenen aan de borst en daarna heerlijk met Liva en Timo gebuideld. De verpleegsters halen steeds mijn bed naar de kamer van de kids, zodat ik veilig lig met ze als ik in slaap val. Ze hebben wel in de gaten dat ik uitgeput ben en zorgen op die manier goed voor me.

Zondag 12 augustus

De mijlpalen van deze dag:

Liva d’r infuus is ook gestopt en niet meer nodig.

Liva en Timo mogen vanaf vandaag een romper aan en de temperatuur van de couveuse iets omlaag i.p.v. met alleen een luier.

Natuurlijk heb ik ook vandaag weer lekker gebuideld met beide in mijn bed. Verder doe ik in de verzorging nog niks met de kids. Dit komt omdat ik daar te zwak voor ben. En de verpleegsters zeggen dat het buidelen voor nu het belangrijkste is, voor hun en voor mij om een goede binding en hechting te hebben met elkaar.

Jullie doen het echt zo goed, kanjers..! Ik ben erg trots op jullie..! Hou van jullie allemaal, alle 4 mijn prachtige kindjes. ❤️